ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 136
zeminden çevreye taşlar sıçratıyor, sert toynakları ve tırnaklarıyla kıvılcımlar saçıyorlardı ama
ayrılmaya hiç de niyetli görünmüyorlardı. Aralarındaki amansız mücâdele tarihin
derinliklerinden kopup gelen ve bilinçaltında yansıyan ilkel bir ölümcül kavganın dışavurumuna
benziyordu. Bazen kendisine doğru yaklaşıyorlardı hiç umursamadan, etrafında dönüyorlar ve
durup yeniden tokuşuyorlardı, o esnada şimşek çakar gibi bir ses duyuluyordu. Bir süre daha
izledi belki bıkarlar diye ama boşunaydı, bunları ayırmanın bir yolunu bulmalıydı, kendi
çözümünü kendisi üretmeliydi.
Önce yerde bulduğu taşlardan fırlattı üzerlerine ama işe yaramadı, hayvanlar biraz
uzaklaşıp yeniden devam ettiler. Sonra kalınca bir değnek aradı, bulamadı. Aklına meşale geldi.
Getirdiği sönmüş meşaleyi alarak yanlarına yaklaşıp ayırmayı denedi fakat kızgın hayvanlardan
bir tanesi kendi üzerine yürüyünce kaçmak zorunda kaldı. Kenara çekilip yeniden izlemeye
koyuldu. Bir yolunu bulmalıydı.
Bu nasıl bir düşmanlıktı anlayamıyordu, birbirlerine öldüresiye saldıracak kadar neden bu
kadar büyük bir öfke duyuyorlardı anlamıyordu. Sonsuza dek sürecek bir kavgayı andırıyordu
izlediği; iyiliğin ve kötülüğün kavgasını… Çocukluğunda gördüğü bir parşömen tomarına çizilmiş
o şekli anımsadı, birbirine sarılmış iki balık tam bir yuvarlak oluşturuyordu 244(*) . Biri ak diğeri
karaydı; kara olanın gözü ak, ak olanın gözü karaydı. Sonraları öğrenmişti ki, onlar balık değil bir
bütünün birbirinin tıpatıp aynısı ama karşıtı olan iki parçasıydı ve göz sandığı şeyler de
parçaların içindeki zıtlık çekirdekleriydi. Herşeyin içinde en az düzeyde de olsa zıddından bir
parça bulunacağı anlamına geliyordu bu. İyiliği harekete geçiren şey içinde kötülüğe karşı
duyduğu öfkeydi ve çok gariptir ki, öfke de kötülüğün bir parçasıydı. Kötülüğü harekete geçiren
şey ise aslında iyiliğe duyduğu ama açıklayamadığı hayranlığıydı ve bu gizli tevazu iyiliğin bir
parçasıydı. Evrende herşeyin karşıtı bulunurdu. Şimdi bu iki ezeli düşman, karşısında vücut
bulmuş, ete kemiğe bürünmüş ve çarpışıyorlardı. İçinde bulunduğu şu çelişik durumda öyle değil
miydi? Ruhunda aşk ve öfke yan yana durmuyor muydu şu an için?
Yere bıraktığı değneği alarak koçların üzerlerine doğru koştu ve vurmaya başladı
sırtlarına. Artık öfkeden kudurmuş olan hayvanların ikisi birden boynuzlarını kendisine karşı
kullanmakta gecikmediler. Vurarak yere düşürdükleri, araya giren bu yeni düşmana karşı
ayaklarıyla ve çengel gibi boynuzlarıyla saldırıya geçtiler. Birkaç darbe alan Batur Han, böyle
giderse kendisini öldüreceklerini anlayarak ayaklarıyla karşı koymaya çalışıyordu. Artık hangisi
hangi hayvan onu da anlayamıyordu, bir o vuruyordu bir diğeri. Birşeyler yapmazsa işi burada
bitecekti, bir anlık kızgınlığı başına iş açmak üzereydi. Can havliyle koçlardan birisini
boynuzundan yakaladı ama yakaladığı gibi de mağaranın karşı duvarına savrulup çarptı, yere
nasıl düştüğünü anlamadı bile. Üzerinden bir boğa geçmiş gibi ağrıyordu her yanı.
Koçların yeniden üzerine yürüdüğünü görüp kendisini güç bela toparlamaya çalışarak
dizlerinin üzerine doğruldu, yine aynı tepkeyle 245 kararan gözlerini kapatarak üzerine gelen
244 (*) Uzakdoğu, özellikle de Çin felsefesindeki Yin-Yang sembolü. –Editör.
245 Tepke: Refleks.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA