ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 122
– Bir derdim olduğunu nereden biliyorsun?
– Yeni bir soru mu istiyorsun, yoksa cevap mı?
Ayuk Han biraz bekledikten sonra, itirafa karar vermiş bir suçlu gibi;
– Ejder, dedi; “Altı ayı uyuyarak geçiriyor, bütün tasarılarımı alt üst ediyor bu durum.”
– Onun çaresi kolay dedi kadın; “Ama herşeyin bir karşılığı vardır,” diye ekledi sırıtarak.
Ayuk Han, kadının kastettiğinin aklına gelen şey olduğunu düşünerek iğrendi ama
merakını da yenemiyordu. Kendisini kandırdığını düşünüyordu, yine de bir taraftan da inanası
geliyordu. Her insanın ara sıra yaşadığı bu çelişkiyi daha derinden duyumsuyordu. Eğer
öğrenirse kadını atlatabileceğini tasarlayarak,
– Nedir? diye sordu.
– Benim borcum alınmadan ödenir.
Ayuk Han’ın tüyleri ayağa kalktı, diken diken oldu tüm vücudunda. Ne yapacağını
bilemeden kıvranıp duruyordu, düşünmesi bile tiksinti vericiydi. Bu çelişkili ruh hâlinin içinde
kendisiyle boğuştu bir süre. Neden sonra;
– Doğru söylediğini ne bileyim, ya beni aldatıyorsan, dedi.
Kadın, adama doğru eğilerek bir bilge edasıyla;
– Bilemezsin, dedi. “Bazı şeyleri ne yaparsan yap bilemezsin. Sadece öyle olduğunu
umarsın, öyle olduğuna inanırsın, denersin. Sonuçlarına yaşayarak katlanırsın. Herşey olacağına
varır.”
Ayuk Han acı içinde anlamıştı, kıvrılarak dans eden şuh kadınlarla geçirdiği şehvetli
gecelerin bedelini ödeyecekti.
Ertesi sabah tahta sedirin üzerinde uyandığında hayatında ilk kez kendisinden
tiksiniyordu. Az sonra kadın yatağın içinde doğrularak Ayuk Han’ın gözlerinin içine baktı. Kesik
kesik nefes alıp veriyordu. Kafasını öne doğru uzatarak biraz daha yaklaştı ve fısıldarcasına alçak
bir sesle;
– Ağacı bul! dedi.
Emrediyormuş gibi konuşuyordu. Ayuk Han anlamamıştı elbette ki.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA