ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 145
Kadın şaşkın şaşkın baktı.
– Geç içeriye hele, dedi.
İçeriye girdiler, bir çocuk yerde pancar kökünden yaptığı iki koca tekerden oluşan bir
oyuncağı sürüyordu. Temiz, küçük bir odaydı. Kadın çocuğa;
– Barkan git de atanı çağır arkadan, dedi.
Adının Barkan olduğunu öğrendiği çocuk fırlayıp çıktı dışarıya.
– Kocam arkada çömleklik harç karıyor. Çamur yapar, sonra ocaklar, uğraşır durur işte.
Yıllardır çömlekçilik yapar, dedi. Sonra devam etti konuşkan kadın; “Ekenekteki 265 köklerden
söküp haşladıydım. Bu dönemde kendigelen 266 olur ancak. Gerçi onların tadı da daha iyidir
diğerlerinden. Birazdan alırım ocaktan.
Kadın yere serdiği bir yaygının üzerine kurduğu sofraya konuğunu buyur edip önüne
sıcak pancar yemeğinden koydu, biraz da yoğurt verdi. Batur yemeğe kattığı yoğurdun kaşıkta
kalan kısmını ağzıyla sıyırdıktan sonra, bir kaşık daha aldı. Yoğurdun tadı o güne kadar
yediklerine hiç benzemiyordu, değişikti. Batur Merak edip sordu;
– Ne yoğurdu bu? Daha önce böylesini hiç yememiştim.
– Geyik 267(*) yoğurdu, dedi; “Bizim çevredeki göçebelerden alır kocam.”
– Geyiği nasıl sağıyorlar peki?
– Bayağı. Koyunu, ineği nasıl sağarsan öyle…
– Yani nasıl yakalıyorlar geyikleri?
Kadın delikanlının ne demek istediğini anlamıştı;
– Ha, sen geyikleri yabanda sanıyorsun. Bunlar evcil, dedi gülümseyerek.
Batur bayağı şaşırmıştı. O yemeğine başlarken içeriye yuvarlak yüzlü, kır saçlı, burnunun
kenarında et beni olan, hafif şişmanca bir adam girdi; kadının kocasıydı. Esenlik verip o da
sofraya oturdu. Kadın yulaftan yapılmış değişik bir çörek çıkardı, getirip sofraya koydu. Kocası
265 Ekenek: Tarla.
266 Kendigelen: Kendiliğinden veya önceki yıl tarlada kalan köklerden büyüyen bitki.
267 (*) Kuzeyde yaşayan Türk boylarında ve başka ulusların bazı göçebe kabilelerinde, Ren geyiğinden günümüzde
dahi evcil hayvan olarak yararlanılmaktadır. –Editör.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA