AramızdanAyrılanlar

Sayfa 279
zamanlarımda manevi desteği ile yanımdaydı. Zaman zaman haberlerini Deniz’den almak,
bazen telefonda konuşmak beni rahatlatıyordu. Sağlıklı olarak onu son defa 23 Ekim 2005’te
doğum gününde gördüm. Hep beraber sohbet ettik. Hayatta hiçbir şeyin garanti olmadığını
çok iyi bildiğim halde. Deniz’in ilerde düğününü ya da torunlarımızı birlikte göreceğimizi
umuyordum.
O hem son derece dürüst, onurlu, son derece vefalı etrafındaki herkese karşı her zaman
müthiş bir sorumluluk duygusuyla doluydu: çok sevdiği annesine ve oğluna, eşlerini çok
önceden kaybetmiş ablalarına, öğrencilerine, komşularına hatta bana. Gerçekten bir şövalye
ruhuna sahipti. Nasıl bir yürek taşıdığı ise sevgili ablası Tülay’ın anlattığı çocuk Berkay’a ait bir
anıda gizli: Berkay 12–13 yaşlarındayken eve bir kuzu almışlar. Onu o kadar sevmiş ki; kuzuyu
sık sık yıkar, en temiz çarşaflarla kurular, hatta yatağında uyuturmuş. Bu arkadaşlık kuzu
kesilinceye kadar sürmüş. O kadar üzülmüş ki ailesine küsüp uzun süre onlarla konuşmamış.
Ah Berkay’cığım ömrümce en çok hayıflanacağım şey bu şövalye ruhundan dolayı kendi
hayatını yaşayamamış olman. Son aylarını oğlunun ve benim yanında ablan Tülay’la birlikte
doktorların gözetiminde geçirdin gittikçe bilincini kaybederek…
Bayramın ikinci günü ağırlaştın, seni Haydarpaşa Hastanesinin yoğun bakım ünitesine
getirdik. 5 gün sonra sabaha karşı oğlun yanındayken bizden ayrıldın. Sabah işlemler için Deniz
ve bir akrabamızla hastaneye gittik. Ben seninle son olarak orada vedalaştım. Yüzünde çektiğin
sıkıntıların ve hastalığın izleri gitmiş melek gibi uyuyordun. O zamana kadar tuttuğum yaşlar
gözlerimden akmaya başladı. Sonra zaman önce çok hızlandı. Cami, mezarlık ve her şey sanki
son hız geriye gitti, gitti, bütün yıllar uçtu… ve gözümün önünde sadece üniversitede öğrenci
olduğum ilk yıl Fen Fakültesinin kütüphanesinde önümdeki kitaplardan başımı kaldırdığımda
iki masa ötede bana çok güzel bakan kıvırcık saçlı güzel delikanlı kaldı.
Işıklar içinde uyu Berkay’cığım
Levent Çırpıcı
Dayımla ilk anılarım eğitim hayatıma adım attığım günlerime rastlaması nedeniyle
benim için çok anlamlıdır, okula yeni başlarken dayımda asistanlığının ve hırslı çalışmalarının
başlarında benim için eşsiz bir örnek olarak yerini alıyordu.
Sonraki yaşamımın özellikle eğitim yıllarında onun çalışma tarzını, düşünsel her türlü
değerlendirmelerini koşulsuz kabullenerek kendimi donanmış hale getiriyordum, hemen
hemen herşeyini taklit ediyor ve de kaydediyordum.
Giyim tarzından, nezaket anlayışına, iyi yürekli ve güler yüzlülüğüne kadar her kaydımı
hayata geçirmeye çalışıyordum, onun çalışmalarını, deneylerini, teorik etütlerini evde, okulda
her zaman izlemek çok keyifliydi, yıllar geçtikçe birçok karakterimin şekillenmesini ona
borçluydum.
Bugün aramızdan ayrılmasına rağmen anıları ve kazandırdıklarıyla yaşıyor olmaktan
dolayı çok mutluyum, keşke hepimizin ailesinde bir bilim adamıyla, onun gölgesinde, yanında
ve etkileşimli bir yaşam oluşturma şansına sahip olsa eminim ki hayatımız daha farklı olurdu.
Titizlikle yol aldığı hayatında karıncayı bile incitmeden, bilimle ve insancıl düşüncelerle dolu
dolu geçirilmiş bir yaşamı son düzlükte amansız bir buluşma ile aramızdan ayrılması hepimiz
için çok erken oldu.
IŞIKLAR İÇİNDE OLSUN, onu hep anacağım.
Sevgilerimle
Aramızdan Ayrılanlar
Türk Fizik Derneği