Specyfika świętości małżonków w świetle "Gaudium et spes"

SPECYFIKA ŚWIĘTOŚCI MAŁŻONKÓW 69 s
powinien za nią Bogu dziękować; ma równocześnie odpowiedzialnie
strzec jej, ponieważ jest ona równocześnie zadaniem.
I tak miłość małżeńska jest wzajemnym obdarowywaniem i otrzymywaniem
osoby na własność 240 , i to na zawsze, tworzącym trwały związek
małżeński. Człowiek posiada rzeczywiście siebie na własność, ponieważ
jest sobą, ma też prawo decydować o sobie? może również siebie drugiemu
na własność oddać. Człowiek jednak nie jest w pełni panem samego
siebie, jest bowiem stworzeniem; nie może sobą w sposób całkowicie dowolny
dysponować; nie ma też z siebie prawa oddania się na własność
drugiej osobie. Absolutnym jego panem jest tylko Bóg. Bóg w swoim
imieniu może nim dysponować, sam człowiek natomiast może oddać się
drugiemu na własność tylko w imieniu Boga.
Skoro więc dwoje ludzi w chwili ślubu oddaje się rzeczywiście sobie
wzajemnie, obdarowuje się nawzajem sobą, to mogą uczynić to ostatecznie
tylko z upoważnienia samego Boga. I dalej, skoro przez zawarcie
małżeństwa mogą przejąć współmałżonka na swoją własność, muszą
uświadomić sobie, że jest to zawsze dar Boga 241 .
Również realizowanie miłości małżeńskiej we wspólnocie życiowej jest
łaską Bożą, która przez małżonków powinna być z wdzięcznością odebrana
i z odpowiedzialnością przed Bogiem pielęgnowana. Sferą, w której
duchowe, personalne oddanie się wzajemne mężczyzny i kobiety ma się
w sposób specyficzny uzewnętrznić jest płciowość 242 . Dlatego też sfera ta
może zostać zaktualizowana jedynie przez tych, którzy za przyzwoleniem
Boga dokonali aktu tego osobowego oddania poprzez zaślubiny. Skoro
jednak przez zaślubiny otrzymali siebie nawzajem z rąk Boga, również
tylko Bóg może przekazać im praw T o do aktualizacji ludzkich wartości
płciowych 243 .
Wynika z tego, że legalna, a taką może być tylko małżeńska aktualizacja
ludzkiej sfery seksualnej, nosi na sobie nie tylko charakter moralny,
lecz także religijny; stanowi bowiem ostatecznie dopuszczenie małżonków
do praw przekraczających kompetencje człowieka, jedynie bowiem
Bóg posiada w takim zakresie, jak to ma miejsce w małżeństwie, prawa
240 Por. H. Kuhaupt, Die Hochzeit..., 167: „Die bräutlich-eheliche Liebe zielt
darauf ab, dass zwei Menschen sich in einer tiefsten Weise gegenseitig zu eigen
schenken und zu eigen empfangen".
241 Por. K. Rahner, Vom Gottgeheimnis..., 107n.
242 Por. J. Strojnowski, Antropologia rodziny..., 61: „Obdarzanie drugiej osoby
miłością nie jest ofiarowaniem jej czegoś, co się posiada, lecz tego czym się jest. Łączenie
się w miłości jest wzajemnym oddawaniem się sobie dwojga osób różnej
płci".
243 Dzięki takiemu poglądowi posiadamy bardzo głębokie uzasadnienie niedozwoloności
pozamałżeńskiego współżycia cielesnego. Nie jest ono zakazane z tego tytułu,
że jest czymś złym ze swojej istoty. Gdyby tak było, wówczas stosunek seksualny
przeżyty w ramach uświęconej sakramentalnie wspólnoty małżeńskiej nosiłby również
na sobie znamię zła moralnego i był czymś nieczystym. Nie można też twierdzić, że
pożycie płciowe poza małżeństwem jest zawsze i z konieczności wyrazem egoizmu oraz
szukaniem zadowolenia dla samej zmysłowej pożądliwości. A mimo to jest niedozwolone
etycznie. O ocenie bowiem moralnej czynu nie decyduje subiektywne nastawienie
podmiotu działającego, ale obiektywne prawo. A prawa tego udziela Bóg na sposób
odpowiedni charakterowi płciowej sfery człowieka jedynie przez zawarcie małżeństwa.
Wynika z tego, że grzech dotyczący sfery seksualnej człowieka posiada nie tylko
moralny ale i religijny charakter.