Nova slika II - Jovan Despotović

110Izložbe u vršačkoj Konkordiji(januar-juni 1997)Gotovo da se može ustvrditi jedno pravilo po kome je svaka nova umetnost tražila ipronalazila onu vrstu izlagačkog prostora koji joj je ponajbolje pristajao, odnosno,omogućavao da maksimalno istakne svoje plastičke potencijale. Tako je Umetničkipaviljon „Cvijeta Zuzorić“ kada je podignut na Kalemegdanu 1928. godine potpunoodgovarao stilskim poetikama modernizma srpske umetnosti međuratnog razdoblja.Podizanje Muzeja savremene umetnosti na Ušću 1965. godine označilo je trijumfjugoslovenske umetnosti visokog modernizma. S druge strane, Nova umetnička praksasedakmdesetih godina povlačila se iz najzvaničnijih izlagačkih prostora tražeći onealternativne ambijente koji su joj omogućavali da ostane dosladna proklamovanimidejnim načelima oblikovanja – najčešće dematerijalizujućim radnim postupcima.Takođe je i posmoderna osamdesetih tražila i pronalazila alternatuvne prostore koji supojačavali neka od njenih naglašenih plastičkih svojstava. Tokom poslednje decenije ipoformirali su se brojni izlagački prostori koji su primili novu umetnost i omogućili joj dapokaže neke od njenih najvrednijih osobina. Tako u ovom najnovijem periodu uBeogradu otvoreni Bioskop Rex i Paviljon Veljković, u Novom Sadu Galerija Zlatnooko, u Vršcu Konkordija. Među svima njima upravo vršačka Konkordija važi zatrenugtno najbolji, najatraktivniji i najveći izlagački prostor u sadašnjoj Jugoslaviji.Naravno da je Konkordija, čiji je umetnički rukovodilac Živko Grozdanić Gera, i samumetnik školovan u Sarajevu, iskoristila svoje mogućnosti i za protekle dve godinekoliko postoji načinila nekoliko zaista značajnih i velikih umetničkih projekata koji supraktišno i obeležili ovo vreme mnogobrojnih otvorenih pitanja o značenju i smislurecentne umetničke produkcije.Ova značajna serija Konkordijinih izložbi zapošela je novouspostavljenimBijenalom mlade jugoslovenske umetnosti koji je pokrenut 1994. godine...Slika je kao umetnički predmet tokom modernizma XX veka pretrpelamnogobrojne transformacije. Te promene su najčešće išle u pravcu njenog preispitivanja,problematizovanja svakog od njenih tradicionalnih elemenata i formalnih postulata,vizuelnih karakteristika, poetičkog ili semantičkog sadržaja itd.U periodu istorijskih avangardi na početku veka slika je bila najpre načeta u svomlikovnom statusu bilo redukcijom složenog pikturalnog sadržaja koji je formiran u njenojdugoj povesti, kada je ona ipak zadržala makar izmenjeni fizički izgled jednogumetničkog predmeta, dok je u najradikalnijim slučajevima ona bila zamenjena nekimdrugim – neumetničkim objektima koje su autori činom proglašavanja uvodili u čistoestetsko polje.Deo ovih plastičkih aktivnosti tokom modernizma mogao bi se posmatrati i kaoodređeni eksperiment sa konstrukcijom slike. Taj proces je iniciran u epohi kubizma i onse tada ipak zadržao na površini slikarskog platna. Konstruktivizam u ruskomumetničkom eksperimentu druge decenije podvrgao je sumnji tradicionalnu predstavuslike uvodeći je u polje reljefa, odnosno objekta koji kombinuje osobine slike i osobineskulpture: slika je tu ostala kao eho piktoralnosti a skulptura se istovremeno pojavila sasvojim volumenom, trećom dimenzijom, potrebom fizičkog oprostoravanja.Umetnici aktuelnih shvatanja današnje prakse finaliziraju ove procese, kombinujuih, ukrštaju, recikliraju sa jasnom namerom još jednog (re)definisanja stausa novog