Nova slika II - Jovan Despotović

148Dušan B. MarkovićJahači sazvežđaU osnovi, sadašnji problemski okvir postavljen u novim radovima Dušana B. Markovićazačet je već osamdesetih godina bivajući tada istovrmeno svestan i tekuće i opštepromene u plastičkim umetnostima, kao i zaoštrebe vlastite potrebe da upravo u takvimheterogenim oblikovanom sistemu definiše jednu izrazito individualnu poziciju koja ćeodgovoriti i zahtevima vremena i potrebama personalne poetike.Obnova jezika vizuelnih umetnosti na početku protekle decenije otkrio je iznovasnažno naglašenu intenciju stvaralaca da u vlastiti rad uvedu pitanje statusa i medijskihmogućnosti, te ishodišta nekog umetničkog predmeta. Otuda je proistekao ceo niz(re)definisanja spefičnog izgleda predmeta umetnosti koji je fenomen skulpture svodio naizgled i značenje objekta i ontologiju njene objektivnosti. Skulptura-objekt i slika-objektpostali su u materijalnom i fizičkom smislu, polja projektovanja krajnje autorskihpogleda na recentno stvaralaštvo.Budući i sam umentik koji se paralelno interesovao, u medijskom pogledu, i zavajarstvo i za slikarstvo, Dušan B. Marković je prirodno došao do eksplicitnog zaključka– jednog vrlo personalno izgrađenog i konstruisanog vizuelnog objekta: alike-skulpture,koji je bilo moguće komponovati i rekomponovati, dizajnirati i redizajnirati, i, uzavisnosti od samih parametara izlagačkog prostora, i u zavisnosti od trenutne želje zanaročitom kontekstualizacijom ukupnog izgleda svake od njegovih izložbi. Tokomosamdesetih godina, Marković je na tri samostalne izložbe pokazao čvrsto postavljenulogiku razvoja funkcija i ideje ovih slika-skulptura.Dela koja su danas po prvi put pokazana nastala su u dugom procesu, pre svegausled njihovih tehnoloških karakteristika, poslednjih pet godina. To su takođe višedelnestrukturisane slike-skulpture i svaka od ove tri celine poseduje i po tri manja elementa.Njihova postavka u galeriji: na zidovima i u prostoru, grade svaka za sebe, ali i kaojedinstvena celina, jedan izrazito koloristički ambijent ispunjen oblikovanim sadržajimakoji jasno ukazuju na liniju kontinuiteta koju Marković istrajno gradi, praktično od svojihprvih javnih izlaganja, a potom i uošljivu promenu prema sve redukovanijem iintenziviranom hromatskom zvuku. Njegovi rezani i konstruisani oblici organskog,antropomorfnog, figurabilnog porekla postali su kasnije simbolički, znakovni, aikoničkikako se danas čitaju. Ova crta izrazite reduktivnosti dovela ga je do konkretnogartificijelnog oblika proizašlog iz nekadašnje njegove plastike plitkog reljefa, a nekioblici (na primer elipsa) već duže vreme su primetni. Za Markovića oni predstavljaju iautorski odgovor na potrebu autentičnog definisanja vlastite kreativne pozicije.Sasvim udaljene istorijske pouke konstruktivizma iz kruga ruskog umetničkogeksperimenta imaju za cilj da ovakvoj vrsti radova osiguraju ubedljivost i težinu jezičkogmodela iz opšte likovne kulture ovog veka. Njihovi modularni elementi mogu sekomponovati i rekomponovati, oblikovat i preoblikvati, mogu se izostavljati iumnožavati bezmalo do neograničenih mogućnosti. Sam izgled ove izložbe je zapravo poosnovnoj vrsti ambijentalna postavka i samo od trenutne odluke autora ona se formira najedan od mogućih načina, ona, dakle, sada ima jednu izložbennu postavku, jedinstvenu ineponovljivu u ciklusu njegovih izlagačkih delatnosti.