Nova slika II - Jovan Despotović

15Izričit povratak individualnom i privatnom, za razliku od ranijeg perioda u komeje dominiralo kolektivno stanje koje u stvari i čini ono što se s pravom može zvati novisenzibilitet sa karakterističnim krajnjim umetničkim subjektivitetom, odvija se i krozeksplikaciju životnih i artističkih mitologija ove generacije umetnika. To se ponajboljeotkriva u radovima Maje Tanić i Olivere Dautović. Dok se prva izražava nepermisivnomigrom materijala, pigmenta, peska, predmeta i znakova iz svog personalnogpanoptikuma, oslobođena trenutnom inspiracijom stvaranja na licu mesta, u samojgaleriji pred otvaranje izložbe, ili čak za vreme njenog trajanja, druga (skulptor poobrazovanju, ali sa jasnom potrebom za pikturalnim izrazom) zaokupljena je mitskomsvakodnevicom i privatnim prostorima koji se oblikuju u ciklusima minijaturne plastike.Ako je za Maju Tanić rad s materijalom ekvivalentan psihičkom određenju i išao dogranica njegove autonomije kao sredstva, za Oliveru Dautović materijalizovanje uizrovašenim površinama i prostorima kamerne plastike snažnog kolorističkog intenziteta,samo je osnova jednog narativnog sadržaja modernog oblikovnog mišljenja.Dela još dvojice umetnika najlakše je po njihovim ikoničkim svojstvimapriključiti stvaralačkim impulsima ovog vremena, iako su ona ponajviše „slikarska” jersu koristili više čistih slikovnih sredstava od umetnika koje smo do sada pomenuli. Nanjih bi se najtačnije moglo odnositi shvatanjem povratka slici i slikanju i po njihovomzasnivanju personalnog ugla posmatranja ili načinu recepcije teme, tj. slikarskogpredloška od koga obojica polaze. Za Mrđana Bajića (koji je vajar po umetničkomobrazovanju ali je toliko blizak novoslikarskim predstavama da ga je lako i opravdanoovde svrstati) isečak je iz stvarnosti mogućnost da iskaže svest o novom prosedeu kaoreportaži privatnosti gradeći prizore sastavljene pre od psiholoških nego od vizuelnihprostora. Za Tafila Musovića siže je povod da se svojim poznatim ironičnimkomentarisanjem prepusti virtuelno-ekspresionističkom rešavanju postavljenogproblema. čin slikanja je za njega soteričkog značenja kojim postiže veliku nadraženostemocija u fokusiranom prizoru strukturisanom prema nekim poznatim rešenjima tematskiangažovane umetnosti.Recentna promena u korist čina slikanja, po svemu sudeći, biće i promena ukorist oživljavanja galerija koje su tokom prethodnog perioda izbegavale da dele sudbinusavremene umetnosti i da se suoče sa aktuelnom likovnom praksom usled