Nova slika II - Jovan Despotović

185Gabriela Glida uvode u centar problemskih i značenjskih sadržaja u krugu najznačajnijihprimera jugosloevsnke umetnosti iz sredine devedesetih godina.Glid učvršćuje onu kreativnu poziciju u aktuelnom plastičkom jeziku kojidoživljava već treću transformaciju od vremena poznate "obnove" umetnosti tokomosamdesetih godina, a baštini ovo iskustvo na potrebi korišćenja mnoštva materijala,pluralizmu izgleda skulpture koja je postala zbirno mesto mnogih citata oblikovanja izperioda modernizma, te epilog u postmodernističkom ishodištu ostavlja kao znakcikličnih promena stvaralaštva, kako je rečeno u "proširenom polju skulpture", što jeteorijski postavila Rozalind Kraus. Za Glida je otuda potpuno svejedno u kom materijalurada, da li upotrebom tih materijala pravi zidne objekte ili manje ili većee podne iliprostorne predmete: jedina ciljna tačka je u njegovom slučaju stvaranje otovorenogoblika koji se može čitati ili tumačiti u višestrukim semantičkim kategorijama. Ovi suradovi onog postmodernističkog stanja u kojima je umetnička istina dvostruka,višestruka, praktično estetički neograničena. Nazivi ovi radova (recimo, "Sam", "Gužva","Sklop", "Govor", "Brak", itd.) su u službi zavođenja perceptivnog i misaonog aparataposmatrača, a oni na taj način otvaraju put prema ustanovljavanju osećanja estetičkogprihvatanja - ili odbijanja perdloženog oblika, u svakom slučaju bez diskusije o njegovimplastičkim vrednostima koje su čvrsto integrisane i nesporne. Kada je izazvani stavafirmativan, onda se značenja koja se emituju sa ovih dela slažu u memoriju posmatrača ito u one oblasti koje registruju stvaranje novih tipova oblika. Ako se pak uspostavi odnosodbijanja, tada tumaču ostaje zapravo rizičan poduhvat utvrđivanja količine originalnosti,autentičnosti, ili što-šta drugog iz arsenala identifikovanja modernističkih novosti ioriginalnosti u za taj postupak neadekvatno vreme simulakruma i postmodernističkihparadigmi oblika žive umetnosti.Za jugoslovensku skulptorsku scenu najmlađih naraštaja, radovi Gabriela Glidaveoma direktno i nedvosmisleno osiguravaju onu vrstu likovnosti koja neometano idominantno stoji na mestu glavnih zbivanja u današnjem umetničkom sistemu. Iako suovi radovi među prvima i prva umetnička dela Gabriela Glida, lako se iznosi i tvrdnja pokojoj su ona do kraja jasno pokazala kreativnu vitalnost toliko karakterističnu zanjegovu, praktično poslednju geneeraciju umetnika u ovom veku i milenijumu. Većsledeća će biti i biološki i estetički zapravo inaugurisana za jednu novu epohu.III program Radio-Beograda, Beograd, 21.6.1996.Tanja OstojićKraj veka, kraj moderne, umetnost nakon svega, a naročito nakon kraja umetnosti, sve suovo okviri različitog nivoa značenja u kojima deluje jedan specifičan duhovni svet ovogtrenutka - postmoderna praksa posvemašnog, temeljnog, konačnog preispitivanja onihprocesa u umetnosti koji su u pojedinim trenucima dominirali gradeći estetičku slikunekih epoha moderne. Devedesete godine u plastičkim umetnostima donele su onu vrstuprodukcije koja je zabeležila stanje hijatusa (zeva, procepa, raskola prema M.šuvakoviću) unutar stvaralaštva diferenciranog, u osnovnim propozicijama govoreći, okoproblema nove forme, tzv. formalizma nove ili druge moderne, odnosno oko vrste inačina oblikovanja sadržaja promenjene duhovnosti u umetničkom predmetu koji se na