Nova slika II - Jovan Despotović

35rešenja postojećeg problema. No, među mladim beogradskim umetnicima bilo je i onih kojisu sopstvene autentične plastičke probleme rešavali poštujući znatno više medijska sredstva.Milica Kojčić je definisala svoju slikarsku ulogu na način autentičnog ekspliciranjajednog veoma naglašenog imaginativnog sveta koji ponajviše duguje bogatoj duhovnojtradiciji. Koreni i podsticaji tome nalaze se u usmerenom narodnom predanju u komepostoje i neobična bića, spodobe i predstave za koje najčešće i ne postoje tačni nazivi.Milica Koičić je svoje slikarstvo osnivala na takvoj tradiciji, koja je okvir i smisaoni sistemu kojem se sama kreće. Sličan odnos prema umetnosti neguje i grupa beogradskih slikarkiza koje je ovo sredstvo izraza samo manje ili više doslovno prihvaćeno medijsko polje.Među njima najistaknutija mesta pripadaju Verici Stevanović, koja se ponajviše udaljila odklišetiranih slikarskih predstava, nešto manje radikalno je taj korak načinila SlađanaStanković, ali je i ona eksperimentisala sa slikarskim materijalima načinivši neophodnudistancu u odnosu na uobičajenu klasičnu predstavu o tom sredstvu, tu je zatim VesnaKnežević, koja je verovatno najistaknutiji tumač neoekspresionizma među mladimbeogradskim autorima u ovom trenutku, i Jarmila Vešović, čija plastička postavka gotovoda uopšte ne odgovara poznatom slikarstvu osamdesetih godina, već po svojim značenjima ibezmalo konstruktivističkim sadržajima indicira pomisao zaključivanja problemskog likapolovinom osamdesetih godina i, nadalje, započinjanje jedne drugačije likovne aktivnosti.U okviru ove generacije uemtnika oformilo se u jedno dosta kompaktno jezgropredstavnika ekstremnih shvatanja u Novom slikarstvu, koju čine takođe umetnici školovanina beogradskoj Akademiji, ali koji su istovremeno bili i veoma zainteresovani za zbivanja usvetskoj umetnosti. Za njih je karakteristično i to da su već tada bili okupljeni i podržani odGalerije SKC-a. De Stil Marković je, zajedno s Vlastimirom Mikićem, u početku činiogrupu Žestoki, ali se njegov rad iz tog perioda dosta razlikuje od današnjeg. Marković jepočeo slikarstvo silovito, s mnogo energije i kolorističke agzaltacije na velikim poljima.Treba reći i to da je prethodno već bio prošao kroz dve faze: jedna je bila bliska analitičkimtendencijama s kraja prošle decenije, što je odmah uočeno. Ali, istovremeno je njegov radsadržavao i drukčije osobine. Bilo je već tada vidljivo da prebacuje materijalnointeresovanje s graničnih oblasti egzistencije umetničkog dela prema jednom punijemplasticitetu, prema znatno retoričnijem govoru. I nakon vrlo kratkog zadržavanja u domenuumetničkog ponašanja, Marković je u punom zamahu počeo da slika izuzetnom snagom i