Nova slika II - Jovan Despotović

43Drugu grupu, za razliku od ovih sa primesama „žestokog” slikanja, činili supredstavnici tzv. učenog slikarstva. NJihova kreativna namera bila je upućena pre svegaprema oblikovanju jedne nove ikoničke predstave složenog sadržaja i bazirane naintegrisanju, menjanju, dislociranju ili citiranju mnogobrojnih i različitih kreativnihiskustava, primera, stilskih obrazaca iz duge istorije likovnih umetnosti. Stoga nije slučajniošto su kod nas najznačajniji predstavnici ove umetnosti bili zapravo istoričari uemtnostiTahir Lušić, Nada Alavanja i Vladimir Nikolić kojima se u grupi Alter imago nešto kasnijepridružio i slikar i erudita Mileta Prodanović, i sam veoma zainteresovan upravo za sasvimodređena medievalna umetnička iskustva. Ovi slikari su delovali u alterimago jezičkimmodelima u slikarstvu sa aktivnostima u celokupnom eks-jugoslovenskom umetničkomprostoru i to sa podjednakim uspehom.Zajedničko i jednima i drugima bila je evidentna potreba da iz stanjadvodimenzionalnosti slikarskog objekta izađu u prostor, da ambijentalno aktiviraju svojeradove, i prvi put instalacije, dakle radove promenljivog fizičkog, zapravo likovnog izgleda,koji zavise od prostornih zadatosti izlagačkog prostora u kojem su oni trenutno postavljeni. Iu jednom sloju promena koje su se odvijale početkom osamdesetih godina, sve do sredine tedecenije, ovaj prostorni aktivizam umetničkog predmeta „više od slike – manje odskulpture” bio je veoma vidljiv – što je još značajnije – snažno je uticao na pojavu jednenove generacije beogradskih vajara u drugoj polovini te decenije koji su temeljnopreokupirali izgled aktuelnog umetničkog predmeta, izapravo u likovnom smislu obeležiličitavu tu umetničku epohu.Treća linija obnove umetničkog jezika, koja je inicirana početkom devete decenije,na dosta smiren, kontinuiran način ušla je u ovu plastičku promenu i nju su činili uglavnomvajari (prema formalnom umetničkom obrazovanju). Među njima najistaknutije mesto imalisu neki kasniji asistenti na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu poput Mrđana Bajića,Darije Kačić ili Veljka Lalića, koji su se i pored promene vajarskog materijala (umestobronze, drveta, kamena, sve se više koriste drugi plastični materijali, hartija, žica, daske,gips i dr.), držali ipak opštih medijskih zadatosti u svojim radovima, pa se tako dogodilo danjihova dela u ovoj prvoj fazi zadrže zatvoreni, puni plastički oblik koji je u suštininepromenljiv, u odnosu na instalacije koje su drugi autori istovremeno pravili.