Nova slika II - Jovan Despotović

261determinantni (slikarstva i skulpture) prema jednoj posve novoj i emancipovanoj prostornojčinjenici sa izmenjenim estetičkim svojstvima, odnosno, otkrivena je i potreba da sepromenama daju i terminološke odrednice da bi se (re)definisale ove instalacije, ambijenti,predmeti novog izgleda i novih svojstava i tsl. Zašto je to sada tako, odgovor nalazimo unjenoj konstataciji da umetnost ove sredine izmiče strogim definicijama stila, pa čak i novogsenzibiliteta. Utvrđena su sada, dakle, dva bitna uporišta nove umetnosti: njen stil i sasvimizmenjeni senzibilitet umetnika. Primećena je ukupna promena stila (makar ovaj pluralizamosamdesetih bio bez stila, ako se u vidu imaju događaji isključivo u njenom osnovnom toku- mainstreamu), jezika i medijske konfiguracije recentnog stvaralaštva, ili kako je već bilouobičajeno da se kolokvijalno govori - Nove slike (čime se nije mislilo na jedan odumetničkih medija - na slikarstvo u čijem posredovanju nastaje jedan određeni umetničkipredmet slika, već na njen novi izgled, imidž, 'slike-predstave' ove umetnosti).Vinterhalterova zapaža da su novi mediji u aktuelnim uslovima upravo izmenjeni vid starih(slikarstvo, skulptura) u drugačijoj plastičkoj konfiguraciji koje su mladi umetnici sve višesvesni.Za Bojanu Pejić, pak sve ovo je najava Vremena ikonodula. U tekstu pod ovimnaslovom (Polja, 289, 1983) ona to tačno utvrđuje kada se oštro protivi povlačenju tvrdelinije razgraničavanja između Nove umetničke prakse (kojoj je ona kao kritičar i promoterveoma mnogo doprinela brojnim tekstovima, izložbama i drugim aktivnostima u GalerijiStudentskog kulturnog centra) i Nove slike.Prva pripada godinama kojima su vladale, piše Pejićeva, racionalizam,epistemiologija, tautologija i demistifikacija, to su godine mnogih medija, period ostvarenja'ne-pikturalne internacionale'... sedamdesete su bile isključivo ikonoklastičko vreme,zaključuje već na početku teksta. A vremena Nove slike su, piše ona dalje godineegonavigacije i eksplozije Ja, godine u kojima se umetnost odrekla racionalnog idemistifikatorskog i vratila se 'sebi'... godine jednog medija, godine pikturalnih nacionala(nemačko Heftige malerie, italijanska Transavangardia, francuska Figuration chic), godineposle izvršenog 'lingvističkog evolucionizma', godine u kojima stav ako ga i ima, podležeformi. I ovde bismo mogli dodati: osamdesete su isključivo vreme ikonodula.Odbijajući da zapravo postoji podela između ova dva perioda koje je tačno opisalaslužeći se već utvrđenim kritičarskim repertoarom, ona zaključuje da opšteg principa