POST SCRIPTUM - 3 -2020

zwięźle. Jak do psa. Ale dotykał ich
delikatnie, prawie z czułością, jak
cennych trofeów, których nie chce
się zepsuć nieodpowiednim ruchem
ręki czy cięciem. Lubił kiedy były takie
gładziutkie, dziewczęco niewinne,
wydawały się wtedy bardziej uległe.
Obielone sarny.
Kochał strzelać. Do nich i w nie.
I tylko to go jeszcze było w stanie
ucieszyć. Gdyby je tak wszystkie
ułożyć obok siebie, pokotem,
zostałby niekwestionowanym królem
polowania. Jednak w emocjach był
zdecydowanie królem pudlarzy.
Kiedyś wyobraził sobie, jak Mała
pieści się z inną kobietą, a on patrzy
na nie, a później jest raz w jednej,
raz w drugiej. Ich smaki i zapachy
mieszają się, a one na przemian
kosztują to jego, to siebie nawzajem.
Opowiedział o tym Małej. Strasznie
się obraziła. A przedtem zapytała go,
z przekąsem, czy nie wolałby jednak
pary, bo ona też chętnie popatrzy,
jak jakiś fajny koleś robi mu dobrze.
Było mu głupio, bo pierwszy raz
tak bardzo odkrył się przed kimś
ze swoimi fantazjami i od razu dostał
za to po głowie. Patrzyła na niego
długo, tymi wilgotnymi, czarnymi
oczami. Wszystko przez to, że kiedyś
uległ durnemu czułostkowemu
impulsowi i poprosił ją, żeby go
podrapała po plecach, poczuł się
wtedy taki rozkosznie bezbronny,
ufny. Wszystko przez to, że bez sensu
zabrał ją ze sobą do lasu, pokazał
jak się podkłada jedzenie sarnom,
pozwolił prowadzić po wertepach
swojego terenowego Forda, aż
piszczała z radości, a wieczorem
naprawił z kolegami dymiący kominek
i w domku myśliwskim siedzieli sobie
przy rażącej w głowę śliwowicy.
Chłopaki przechwalali się historiami
z polowań i starali się nie kląć. Potem
po chłopaków poprzychodziły ich
żony, wkurzone, że ich mężowie
gdzieś się zawieruszyli. Na widok
Małej stroszyły się nieprzyjaźnie,
ale po drugiej lufie zwierzały jej
się z problemów małżeńskich
i rodzicielskich, narzekały na swoich
wielkich, muskularnych i kanciastych
chłopów, jakby byli małymi
niesfornymi dzieciakami, których
trzeba wychować, a ona mrugała do
niego porozumiewawczo i co jakiś
Obraz Marty Julii Piórko
czas podchodziła żeby się przytulić.
Kiedy towarzystwo się już rozchodziło,
Grzesiek, jego serdeczny przyjaciel,
odwrócił się nagle i pogłaskał Małą po
rozczochranych włosach.
– Pilnuj się, dobrze? – powiedział
do Małej, a jemu pogroził palcem.
A potem siedzieli jeszcze we
dwoje, w ciepłym świetle, nad ciepłą
wódką, a on jej opowiadał, o swoim
psie, suce którą ojciec mu zastrzelił,
bo słuchała się tylko jego, a nie ojca,
o miejscach w których był i o strachu,
o tym że nigdy nie mógł mówić
bliskim dokąd jedzie, i że zawsze czuł
się jak w podróży dokądś, i że to było
po coś, dla kogoś, a teraz podróżuje
bez celu, drogą donikąd i strasznie się
tej bezcelowości boi.
– Wiesz, co mnie zachwyciło?
Że nigdy nie pytałaś o nic… Nigdy
nie naciskałaś, żebym ci o czymś
opowiedział, czekałaś aż sam
powiem… A jednocześnie, po prostu
wiedziałaś o mnie wszystko.
Całowała go wtedy tak czule, liżąc
jego usta i, badając każdy skraweczek
skóry na karku. Przypomniała mu,
jak to jest po prostu odczuwać.
Zamknąć oczy i wsiąknąć w czyjeś
ręce, zapominając o narzuconym
sobie podziale na sfery dotykalne
i niedotykalne, na niezgłębione
strefy, w które nigdy nie pozwalał
wślizgnąć się niczyim palcom, czy
językowi, trwać tak, aż do momentu,
gdy gorącą strugą wybuchnie się,
między ciepłymi piersiami, a ktoś
otuli wargami i otoczy językiem
najwrażliwsze, pulsujące miejsce
i pozwoli ci tak zasnąć.
Obudził się na kanapie sam,
otulony kocem. Mała spała na
antresoli, w podwójnym łóżku. Była
śliczna, zakopana w kołdrę po uszy,
z policzkami zaróżowionymi od
snu. Podszedł. Patrzył na nią długo.
Zalała go czułość. Wyciągnął rękę
w kierunku jej twarzy. Cofnął.
Zerwał z niej tę kołdrę jednym
gwałtownym ruchem i nie czekając
aż się obudzi zerżnął ją od tyłu,
wciskając jej głowę w poduszkę i nie
pozwalając na siebie spojrzeć.
Leżała całkiem nieruchomo.
Jak manekin. Nie płakała.
Nie odzywała się.
Bał się jej od pierwszego
momentu, gdy ich spojrzenia się
skrzyżowały. Bał się kiedy wziął
ją na ręce i zaniósł do łóżka.
Pomyślał, że tak mogłaby w zasadzie
wyglądać jego śmierć. Tyle razy nosił
ją na rękach.
Mała bez jednego słowa
patrzyła wprost na niego.
Kochał ją. Była taka piękna
i miała takie ufne oczy. Onieśmielała
go tą swoją ufnością, oddaniem,
gdy tak leżała bez ruchu, czekając
aż z nią skończy. [KS]
POST SCRIPTUM
19