POST SCRIPTUM - 3 -2020

WODA
Jak to się stało, że zostałeś artystą-malarzem?
Będąc dzieckiem przyglądałem się, jak
brat maluje i rysuje. Janusz jest 12 lat starszy, jest
malarzem. Bardzo mi się podobało wyciskanie farb
olejnych z tub i proces powstawania czegoś na
białym płótnie. Nic nie było i nagle jest.
Zapełniałem bazgrołami wszystko, co tylko możliwe:
kartki, okładki zeszytów, stoły, ściany. Pamiętam,
że poprawiałem obrazy wiszące na ścianach
kredkami świecowymi. Pewnego dnia wywołałem
sporą awanturę – zniszczyłem bezpowrotnie kilka
religijnych obrazów. Postanowiłem dodać im
dynamiki i dorysowałem ogień wokół postaci.
Zawsze, jak sięgam pamięcią, było to
bardzo impulsywne bazgrolenie, wręcz rzucanie,
niszczenie. Śpiewałem przy tym, krzyczałem. To był
taki mały dziecięcy teatr malowania. Gdy chciałem
narysować prostą wieżę, a zawsze w którąś stronę
się przechylała, za karę rysowałem ją do góry nogami.
Albo ludzi umieszczałem do góry nogami.
Brat widząc moje zainteresowanie, podsuwał mi
kartki papieru, zadawał tematy do namalowania,
wyszukiwał konkursy (do tej pory zachował się jeden
obraz z tego okresu). Może to właśnie pierwsza
praca cyklu Miasto Łozowsko Wielkie. Podczas
nieobecności brata oglądałem wszystkie albumy,
jakie miał o malarstwie oraz książki poświęcone
42
POST SCRIPTUM
historii sztuki. Ustawiałem sztalugę, paletę i jak on
stawałem się malarzem. I tak zostało do dzisiaj.
W świecie, który wtedy sobie stworzyłem,
mogłem budować przeróżne domy, miasta, mówiące
zwierzęta, ptaki opowiadające bajki. Mogłem się tam
bawić do woli. Rzeczywistość, w której się wtedy
znajdowałem, była bardzo trudna dla dziecka, a świat
malowania pozwalał uciec i znaleźć się w bezpiecznej
krainie.
Kim są mieszkańcy Łozowska Wielkiego?
Miasto Łozowsko Wielkie to świat fantazji,
niespełnionych marzeń, radości i smutku. Dzieje
się tu wszystko. Narodziło się w smutnym i bardzo
trudnym okresie dzieciństwa. Nie ma tu reguł,
wszystko jest możliwe. Domy mogą być ludźmi,
kwiaty w kapeluszach mówią, śmieją się, pajace mają
zbyt duże buty i nosy. Myśli się przenikają, chmury
śpiewają, ludzie spacerują po obłokach. W ścianach
tajemniczych kamienic mieszkają przeróżne głosy,
patrzą na nas przez setki niedomkniętych okien.
Może oceniają, może chcą dać dobrą radę, czekają,
obserwują, wpatrują się. Okna będące czekaniem
na kogoś, kto przyjdzie, przejdzie obok, zatrzyma się,
popatrzy ukradkiem. Zdobędzie się na odwagę
i wejdzie do domu z Miasta Łozowsko Wielkie.
Ptaki Pokraki przywitają go mową nigdy nie słyszaną,