POST SCRIPTUM - 3 -2020

More documents

Recommendations

Info

RC Renata Cygan Katarzyna Jamróz TIKI TIKI – Mamy dosyć powiększoną macicę. Nie wiem. Nie jestem pewien, ale... nie wykluczam ciąży. Doktor S. patrzył na mnie zatroskanymi oczami zza zamglonych okularów. Pod okularami rozpościerały się sumiaste wąsy, a pod wąsami... moje bladosine z przerażenia i dyskomfortu całej tej sytuacj, kolana... – To niemożliwe. Mam przecież spiralę. Sam mi pan ją zakładał... – Tak, pamiętam... Ale, wie pani, pani Ewo, że zawsze jest jakieś ryzyko, jakiś margines błędu... A poza tym jej nie wyczuwam... Poczułam, że albo natychmiast ucieknę albo zemdleję. Jedno i drugie było słabym rozwiązaniem, zważywszy na pozycję, w której leżałam, wróć. Siedziałam? No, w każdym razie tkwiłam... – Nie dam sobie głowy uciąć, ale raczej mamy tu ciążę. „No pewnie, że nie dasz , Doktorku, bo to ja, osobiście, zaraz ci tę głowę zmiażdżę kolanami!“– 36 POST SCRIPTUM to były moje chwilowe, kryminalne marzenia, ale żadne mądre słowa nie przychodziły mi do głowy. A poza tym jacy „my“, do cholery?! To moja macica, mój brzuch, moje nerwy!!! No i moja ciąża... Nie! To żart!!! – przecież to wszystko niemożliwe!!! – Jeżeli ma pani czas, pani Ewo, to zrobilibyśmy USG i KTG w szpitalu. Mam dzisiaj dyżur. Dobrze się składa. Nic się dobrze nie składało, ale za parę minut jechałam już za skodą octavią Doktora S. Kraków o tej porze był już trochę wyciszony. No, może nie do końca. Ale przejezdny. Nie wiem kiedy i którędy dotarłam pod szpital. Zaparkowałam obok skody Doktora S. Piękny budynek, stary , monumentalny szpital ze starodrzewiem przed frontem, i klimatem sprzed lat. Wciągnęłam sporą dawkę czerwcowego powietrza, nasyconego akacjami, jaśminem i całą resztą alergenów, i przypomniałam sobie natychmiast po co tu przyjechałam...
Z uchylonych okien na drugim piętrze dobiegały jęki i krzyki kobiet, a co chwilę wtórował im płacz i krzyk tych... dopiero co urodzonych tych… noworodków, osesków, czy jak to się, do cholery, nazywa... No, w każdym razie, kurwa, sielankowy nastrój!!! Doktor S. był już na drugim piętrze, a ja z trudem pokonywałam stare schody. Na półpiętrze złapałam zadyszkę... To z nerwów. Na pewno z nerwów, no bo z czego innego. Kondycję mam niezłą. Zasapana weszłam do szpitalnego gabinetu. – O, jest pani, pani Ewo! – Tak, trochę zabłądziłam po schodach. Doktor S. usiłował ukryć rozbawienie moim kłamstwem, ale chyba nie miał świadomosci, że zdradzały go, podskakujące rytmicznie wąsy! – Czy mam się rozebrać? – Nie, pani Ewo. Proszę się położyć i tylko odsłonić brzuch. „Tylko odsłonić brzuch“– czyli spokój, zwłaszcza, że już wcześniej w gabinecie odsłoniłam absolutnie wszystko, co się dało. No, to teraz zupełny luz i relaks. Gabinet szpitalny był wysoki, wypełniony sprzętem, zupełnie inny od prywatnego gabinetu Doktora S. Tam były na ścianach jakieś kojące obrazki, kwiaty. Tam przede wszystkim były ściany!!! Tu królowały wszechobecne białe kafelki. Kafelki, wypalane chyba jeszce za komuny, rządziły. Dosłownie wszędzie. A tam, gdzie z jakichś powodów nie dało się ich położyć, całości dopełniała smutnozielona lamperia. – Może być teraz przez chwilę uczucie zimna na brzuchu. – „Ależ oczywiście... Byleby to już było ostatnie na dzisiaj ekstremalne uczucie“– pomyślałam. Doktor S. starał się, jak mógł. Chciał zrobić wszystko, żebym poczuła sie jak w gabinecie odnowy biologicznej albo jakimś innym SPA. – „Tikitikitikitikitikitikitikitikitkitikik“– doszło z głośników KTG. – Boże! Co to jest??? – Serduszko! – Jak to? – lamperie z kafelkami wirowały mi przed oczami. Było mi niedobrze. – Jakie serduszko?? W brzuchu??!! – może nie było to najmądrzejsze pytanie, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, ale przecież trudno zadawać mądre pytania, gdy się człowiekowi nagle wali sufit na głowę! Doktor S. patrzył na mnie spokojnie odparowanymi już okularami. Jemu się wszystko zgadzało. Pewnie już nie takie rzeczy widział. – Tak. Gratuluję. Jesteśmy w ciąży. Boże! Znowu to „ MY“! Co oni sobie myślą, do ciężkiej cholery... To mój brzuch! Moje życie! I Moje... – „Tikitikitikitikitiki“– rozległo się w tym wykafelkowanym, do bólu zmywalnym, gabinecie. To było „tikitiki“ dziecka. Mojego dziecka. *** Deszcz padał w zasadzie bez przerwy. Od rana do rana. Groźba powodzi była coraz bardziej realna. Po ciężkiej i, co tu dużo mówić, nudnej próbie, do jakiegoś kolejnego oratorium na głosy aktorskie, orkiestrę symfoniczną i wytrzymałość całego kworum, wsiadłam w samochód i ruszyłam do stolicy. Tam czekał na mnie Bartek. I rozwiązanie wszystkich problemów, jakie do tej pory spędzały mi sen z powiek. Rozmowa na temat „tiki tiki“ była dosyć krótka. Bartek nie był przygotowany na „tiki tiki“, a jego mama, której do tej pory wciąż nie poznałam, nie była gotowa do roli babci. No cóż… Trzeba więc będzie „załatwić sprawę“. Jechałam jak w malignie. W mózgu wszystko już miałam, dzięki Bartkowi, poukładane. W sercu miałam totalną rozsypkę. Jutro o dwunastej nie będzie już problemu. Nie będzie „tiki tiki“. Tak! Tak będzie dobrze! W każdym razie lepiej dla wszystkich. Lepiej dla Bartka, dla mnie, dla jego, niedojrzałej do roli babci, mamy, dla wszystkich! Sting śpiewał, że kobiety tańczą same. „They dance alone... they dance alone...“. Płyta działała terapeutycznie. Tylko ten deszcz. Ten deszcz. Ciągle padał. Nie wiem kiedy i jak to się stało, ale nagle moje volvo zaczęło tańczyć po autostradzie. Uderzyło w słupek, zaczęło się obracać w różnych kierunkach, nie miałam poczucia, że to ja prowadzę, to było coś innego. „Nie wolno ci hamować!, Pamiętaj, że nie wolno hamować, musisz... musisz ratować... swoje...“. Huk był straszny. Wreszcie udało mi się zatrzymać samochód. Patrzyłam na to, co wyrosło przed moimi oczami. Na klapę od maski mojego samochodu, która rozprzestrzeniała się przed przednią szybą niczym głaz narzutowy. Zaraz to zamknę i pojadę dalej. Nie ma problemu. Trochę mi się nogi trzęsą i jest mi słabo. Ale to normalka w takiej sytuacji. Chyba. [KJ] Fragment niewydanej powieści. POST SCRIPTUM 37
Page 1 and 2: ISSN 2633-1292 PROZA POEZJA PUBLICY
Page 3 and 4: Wciąż (niestety) zamaskowani i pa
Page 5 and 6: Moje malutkie miasto Zuzanna Polina
Page 7 and 8: Izolda Kiec o Ginczance Okładka to
Page 9 and 10: Izolda Kiec o Ginczance Izolda Kiec
Page 11 and 12: CZARNY KRUK Czasem śpiewam sobie p
Page 13 and 14: ojciec — wybitny historyk, specja
Page 15 and 16: ale teraz wracam do skrzypiec. Wiel
Page 17 and 18: Fotografie udostępnione przez rodz
Page 19 and 20: zwięźle. Jak do psa. Ale dotykał
Page 21 and 22: POST SCRIPTUM 21
Page 23 and 24: Loui Jover Loui Jover, australijski
Page 25 and 26: F iguratywizm z pewną skłonności
Page 27 and 28: Domyślam się, że miłośnicy ksi
Page 29 and 30: klimatu i przełożyć na swoją w
Page 31 and 32: Jako magazyn artystyczny promujący
Page 33 and 34: Maciej Pieprzyca i Katarzyna Brus-S
Page 35: ale nie pełnometrażowe (Inferno i
Page 39 and 40: ŁOZOWSKO WIELKIE ZAKOCHAŃCE WODA
Page 41 and 42: “Blejtramy są stanowczo za małe
Page 43 and 44: N iekończąca się woda w milionac
Page 45 and 46: ...kreska sama szaleje po papierze,
Page 47 and 48: Jesteś artystą bardzo płodnym. C
Page 49 and 50: photo: Pixaby artykule nie starczy
Page 51 and 52: R Y S U N K I A l e x a S ł a w i
Page 53 and 54: SEKRETY SZEKSPIRA, foto: Przemek Wi
Page 55 and 56: Byłam tempem, rytmem, byłam muzyk
Page 57 and 58: to od tysiącleci. Przyzwolenie wid
Page 59 and 60: Kółko, szlaczek, krzyżyk, trójk
Page 61 and 62: dzieł, o miłości do Sztuki, o sw
Page 63 and 64: Scena na żywo, to mój żywioł to
Page 65 and 66: spotkania z publicznością. Podró
Page 67 and 68: ADAM GWARA Pewien rogacz nieszczęs
Page 69 and 70: POST SCRIPTUM 69
Page 71 and 72: i tajemniczej naturze, kobieta jest
Page 73 and 74: A tak na poważnie, to mam marzenia
Page 75 and 76: ealistyczna technika połączona z
Page 77 and 78: Gdy stanął pod moim oknem z ksią
Page 79 and 80: OGŁOSZENIE PŁATNE FACE DRAW A R T
Page 81 and 82: Renata Cygan, Krzysztof Bielinski,
Page 83 and 84: Martyna Ryś: „Poznaliśmy się z
Page 85 and 86: ARCO Van IEPEREN GAME OVER mój cza
Page 87 and 88:
DARIUSZ KLIMCZAK POST SCRIPTUM 87 8
Page 89 and 90:
Nie wierzę w natchnienie, ale w re
Page 91 and 92:
tak różnorodna i bogata, że jest
Page 93 and 94:
kwadrat ma w sobie spokój POST SCR
Page 95 and 96:
Moje prace wiszą na ścianach w do
Page 97 and 98:
* * * przekolebał się dzień bez
Page 99 and 100:
Autor zdjęć: Andrzej Omyliński (
Page 101 and 102:
zdjęcia: Renata Cygan RC POST SCRI
Page 103 and 104:
- o edycji kanadyjskiej Literackieg
Page 105 and 106:
dobro. Przyczynił się do tego w d
show all

POST SCRIPTUM - 3 -2020

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?