POST SCRIPTUM - 3 -2020

Kochał sarny. Były takie
piękne i miały takie ufne
oczy. Onieśmielały go tą
swoją ufnością, oddaniem, gdy tak
leżały bez ruchu, czekając aż z nimi
skończy.
Kiedy pierwszy raz strzelił do
sarny, poczuł, że ona wie o nim
wszystko i przeraziło go to bycie
prześwietlonym na wylot w swoim
człowieczeństwie.
W domu nigdy nie opowiadał
o pracy. Żaden z nich nie
opowiadał. Między sobą zresztą
też nie rozmawiali o robocie. Bo
robota, to była wielowymiarowa
śmierć. Z zaskoczenia, zza węgła,
z ręki starej kobiety w przeżartych
brudem szmatach, z ręki dziecka
jedynie trofeami, które ktoś, na
wojnę z kim cię wysłali, i kto tę wojnę
prowadzi, wypreparuje z wyższych
sensów, opluje i powiesi na ścianie.
Ciągły strach to rak. To erozja umysłu.
Wyższe uczucia redukują się do zera.
Liczy się instynktowna umiejętność
odczuwania mikro-sygnałów, niczym
pająk, który wie, że w sieci właśnie
znalazła się ofiara. Ważne staje się
to, by nawet we śnie cenzurować
swoje myśli. Taki strach wchodzi w
fazę przewlekłą, wydawałoby się
wręcz oswojoną. Robi z naszej twarzy
szczelną maskę, a z oczu kamery,
rejestrujące wszystko, co może stać
się potencjalnym zagrożeniem. Ciało
zamienia w napiętą sprężynę, gotową
do skoku zawsze, nawet w chwili
największego odurzenia, czy to seksem,
czy wódką. Tyle emocji. Adrenalinowy
haj. Później nic już nie cieszy. Wszystko
i zawiązać na supeł, żeby płynne
ekskrementy, nie zalały tuszy.
Przecinam skórę i mięśnie brzucha,
od spojenia łonowego aż do mostka.
Całuję jej brzuch. Język wędruje
po delikatnej skórze, wślizguje się w
zagłębienie pępka.
Żeby nie przeciąć jelit w otwór
po cięciu przy spojeniu łonowym
wsuwam dwa palce, odciągam skórę
i tnę ją nożem prowadzonym do dołu
między palcami. Przecinam przeponę
wzdłuż żeber. Sięgam w głąb klatki
piersiowej, wyrywam tchawicę,
przełyk, płuca i serce.
Pieszczę jej sutki, słyszę miarowy i
coraz szybszy stukot pod jej żebrami,
rwący się oddech.
Wkładam ręce w ciepłe ciało.
Łania. Jedwabisty porządek
wnętrzności, po dotknięciu którego
ręce pachną jeszcze przez długi czas
o uśmiechniętych oczach, czaiła
się w szepcie na bazarze i w twarzy
urzędnika konsulatu. Żeby zagłuszyć
nieprzyjemne szumy w świadomości
i dać wyobraźni pożywkę inną, niż
wizja krwawej pulpy, w którą potrafi
zmienić się ciało, gadali, wygłupiali
się, klęli, snuli wciąż doprawiane
detalami opowieści o tym, jak się
kozakowało, jadąc na kolejną akcję,
jak się piło, co się paliło, jak się
bajerowało miejscowe dupy, jak
zakładając po trzy prezerwatywy,
drżało się ze strachu, że wszystkie
na pewno mają hifa, bo za hifa
dostaje się tutaj paczki żywnościowe,
a lepiej przecież kojfnąć na hifa niż
z głodu. Zgorzkniałym, wytrawionym
przez stres futerałem na ego.
Tym się stał. Umięśnionym, gibkim
i wielozadaniowym pokrowcem,
na broń, którą jest zimna kalkulacja
i wygimnastykowany intelekt. O kilka
razy za wiele udawał, że strach to
tylko emocja. Szkolą cię tak, byś miał
przeświadczenie, że jesteś myśliwym,
a okazujesz się być zwierzyną łowną.
Tak, jak cała twoja kultura i ideały,
w które wierzyłeś. One stają się
18
POST SCRIPTUM
jest zbyt mało ekscytujące. Nawet
ból. Jest. Po prostu zwykły, do
zniesienia. Panowanie nad sobą to
podstawa. A ciało wymusztrowane
w wykonywaniu poleceń, bez
sprzeciwu potrafi zwyczajnie
zepchnąć go w najdalszy kąt
świadomości. Tylko, że z bólu
nie rodzi się nic. Nic, prócz
przeświadczenia, że ciało, ten
niezawodny instrument nagle się
zacina, zawodzi. To niebezpieczne.
Niebezpieczne, ponieważ rozwiera
się pustka. A taka pustka, to pole
do przemyśleń i wątpliwości. Do
pytań. Świat przestaje być jasny.
Się ściemnia. Bezkompromisowa
zerojedynkowość zostaje przesłonięta
cieniem klepsydralnej ósemki, która
położyła się na nieskończoność.
Ciało sarny. Ułożone na grzbiecie.
Ostry nóż. Podłużne cięcie od mostka
do gardła.
Mała leży pode mną na plecach.
Język sunie po szyi, okrąża obojczyki
i wraca w zagłębienie pod żuchwą...
Krtań, tchawicę i przełyk należy
wyciągnąć i odciąć przy samej
głowie. Przełyk oddzielić od tchawicy
bardzo intensywnie – mieszaniną
tego, co odrażające i pociągające
zarazem. Tak, jak po wyjęciu palców z
ciała kobiety.
Mówił do nich “suko”. I wszystkie
się karnie zgadzały. Od tlenionej
cycatej z barku przy sejmie, przez
długonogą z poczty, po panią
doktor z kliniki szoku wojennego. Ta
trochę się opierała, że to wulgarne
i odczłowieczające, ale gdy brał ją
od tyłu, trzymając za włosy tylko
nabijała się na niego mocniej, jęczała
i odwracała głowę, jak ranna sarna,
która spojrzeniem prosi by ją dobić.
– Zrób mi tak jeszcze – mówiły,
wyginając się w łuk pod jego
dotykiem i pod jego słowami. Lubił
kiedy na nim siadały, wpadały
w ten swój galop. Każda inaczej.
Tańcząc na nim, kreśląc biodrami
ósemki, po swojemu uciekając przed
niespełnieniem. Bawiło go to, że
wydaje im się, że nad nim panują, że
mogą go na chwilę ujarzmić. Ale to on
je kontrolował. I kontrolował siebie,
ani na chwilę nie zamykając oczu, ani
na mgnienie nie spuszczając z nich
wzroku. Wydawał polecenia. Krótko,