POST SCRIPTUM - 3 -2020

D
HANKA V. MODY
ELIKATNOŚĆ
Zgubiłam kubek. A raczej sam zniknął.
Przetrząsnęłam wszystkie szafki w kuchni, i nic.
W zmywarce też nie. W końcu przeszłam przez wszystkie
pokoje i pozaglądałam we wszystkie kąty. Kubka brak.
A chciałam zrobić sobie herbatę. Nie, to nie tak, że mam
w domu tylko jeden kubek, a jego brak powoduje, że nie
ma w czym zrobić napoju. Kubków są setki, małe i duże,
poupychane na półkach i w szafkach kuchennych.
Tylko wiecie jak to jest, gdy wymyślicie sobie, że właśnie
w tym konkretnym chcecie dziś pić herbatę, najlepiej
earl grey, i czytać książkę przed kominkiem. Wszak sam
środek zimy zobowiązuje.
Do tego koniecznie ciepłe skarpety. No i koc na kolanach.
Znacie ten sielski obrazek? Wprawdzie nie wiem, jak
to zrobię, bo dom ma ogrzewanie i jest dość ciepło,
kominek podgrzeje atmosferę jeszcze bardziej, więc
pod kocem i w skarpetach mogę się ugotować. No i ten
nieszczęsny kubek, którego nie ma. To wcale nie oznacza,
że jest on jakoś szczególnie wyjątkowy. Nie dostałam go
od ukochanego czy nieżyjącej babci, ani nie przywiozłam
z dalekich podróży. Przeciwnie, podróż była niedaleka.
Wybraliśmy się z Niemężem do miasta i tam zaszliśmy
do biedronki, by poczynić zapasy. Tam też, w jakimś koszu
z przecenami, były kubki świąteczne. W choinki, mikołaje
i hoł hoł hoł. Ponieważ było już po świętach, więc kubki
jakby się zdewaluowały i staniały na miarę naszych
kieszeni.
– Bierzemy! – krzyknęłam uradowana
i spojrzałam z nadzieją na Niemęża.
– Nie mamy kubków? – zapytał, co było do
przewidzenia, bo przecież mamy. Mamy masę
przeróżnych kubków. Pytał, choć przecież wiedział,
że w tej sprawie nie da się nic zrobić. Ale są pytania,
które po prostu trzeba zadać. Same cisną się na usta
i pozostawione tam mogą powodować ucisk
i problemy w oddychaniu.
– No takich jeszcze nie mamy – odrzekłam zgodnie
z zasadami tej gry i uśmiechnęłam się do niego, starając
się jak najbardziej przypominać dziewczynkę, która
musi, po prostu musi mieć właśnie te kubki, bo jak nie,
to położy się na podłodze i będzie walić rękami i nogami,
płacząc w niebogłosy.
– Jak nie mamy, to weźmy – westchnął
zrezygnowany, ale w kącikach jego ust zadrgał uśmiech,
a w szarych oczach zobaczyłam czułość. Tak naprawdę
te kubki były duże i mieściło się w nich duuużo herbaty.
Potrzebowałam ich.
No i właśnie teraz pragnęłam zaparzyć sobie ten
cudowny napar w jednym z nich. W drugim już była
herbata, ale inna. English breakfast, czyli mieszanka
gatunków assam i cejlon. Mogłam ją pić na zmianę
z bergamotkowym earl greyem, nie zważając na to,
czy jest to śniadanie czy może już obiad. W każdym razie
było już dawno po kolacji. Wyjrzałam przez okno. Na wsi
ciemność jest dwa razy ciemniejsza.
Przekonałam się o tym, gdy wprowadziliśmy się
do tego starego, pruskiego domu gdzieś na granicy
Warmii i Mazur Zachodnich. Mało kto wie, że istnieje
taka kraina jak Mazury Zachodnie. Wszyscy wiedzą, gdzie
są Mazury i wielkie jeziora, a nikt nie wie, że jest jeszcze
zachodnia ich część. Równie piękna i malownicza. Mało
kto wie także, że Warmia jest takim malutkim cyplem
wdzierającym się pomiędzy nie. I nikt naprawdę nie wie,
gdzie to dokładnie jest. Nasz dom stoi na granicy.
To znaczy tak nam się wydaje, bo trudno ocenić to
z dokładnością do jednego metra. Ale mogę spokojnie
mówić ludziom, że nasze jabłka są z Mazur i jednocześnie
z Warmii. Jabłonie Schrödingera. Teraz jabłonie majaczyły
w ciemności, wyglądając jak zawsze złowieszczo. Deszcz,
który spływał po szybach, rozmywał ich obraz w moich
oczach. Spojrzałam jeszcze na termometr zewnętrzny.
Pięć stopni na plusie. Czyli wszystko w normie jak na
koniec stycznia. Dziwię się ludziom, których wciąż jeszcze
zaskakuje brak śniegu w Boże Narodzenie.
– Ojej, znów nie będzie śniegu na święta – mówią
zdumieni, a przecież to jest już norma. Śniegu nie ma od
dobrych paru lat i raczej nie spodziewałabym się nagłego
powrotu dawnego klimatu. Osobiście nie narzekam.
Przeżyłam w swoim życiu kilka zim ze śniegiem. Z całym
tym odśnieżaniem samochodu. Najpierw trzeba zrzucić
to wszystko z pojazdu, a później jeszcze przebić się przez
zaspę, którą się samemu stworzyło. Pal licho, jeśli to
tylko nasza zaspa, gorzej gdy sąsiad kilka minut wcześniej
zostawił swoją. Więc trzeba było wstać pół godziny
wcześniej i wyjść, by odczynić to, co trzeba odczynić.
Do tego cały ten zimny puch wciskający się pod ubranie
i do butów.
Od kiedy skończyłam wiek, gdy z entuzjazmem
zjeżdżałam na sankach, śnieg nie był już taką radością.
Wszystkie zimy spędziłam w mieście, ale na szczęście
76
POST SCRIPTUM