POST SCRIPTUM - 3 -2020

Masz jakiegoś szczególnego nauczyciela, którego
wspominasz? Który wpłynął na to, jaką poszedłeś drogą?
Studiowałem w trudnych czasach, na początku
lat 90. Na naszych oczach zmieniał się ustrój, stare zasady
finansowania uczelni artystycznych upadły, a nowych
jeszcze nie było. Zmieniały się też zasady finansowania
szkół artystycznych. Brakowało pieniędzy na realizację
etiud filmowych. Przez dłuższy czas nie robiliśmy żadnych
praktycznych ćwiczeń, nie realizowaliśmy etiud. Jednak
oczywiście byli mistrzowie, którzy mieli na mnie wpływ.
Szczególnie wspominam Wojtka Marczewskiego, z którym
miałem zajęcia na ostatnim roku w szkole. Rozmowy
z nim na pewno wpłynęły na moją pracę i sposób, w jaki
tworzę filmy. Jeżeli chodzi o film dokumentalny, to ważna
dla mnie była postać ówczesnego dziekana Andrzeja Jurgi,
pod którego opieką zrobiłem swój pierwszy w życiu film –
Inna.
Twoje filmy były wielokrotnie pokazywane na
festiwalach polskich i międzynarodowych i nagradzane.
Jaka nagroda była dla Ciebie najważniejsza?
Najważniejsza nagroda…? W 1993 roku na
Międzynarodowym Festiwalu filmowym w Turynie
dostałem pierwszą nagrodę za mój debiut dokumentalny
– Inną. Myślę, że pozostanie dla mnie jedną z najbardziej
cennych. Dała mi wiarę i motywacją do tego, by wytrwać
w postanowieniu, że chcę, jednak i mimo wszystko,
robić filmy. Rynek pracy w drugiej połowie lat 90. dla
debiutantów był trudny. Z mojego roku, ja jako jedyny
robię filmy.
A jaka byłaby najważniejsza?
(Śmiech).
To trudne pytanie. Tych nagród prestiżowych
jest bardzo dużo. Ale pewnie podświadomie każdy reżyser
marzyłby, jeśli nie o Oskarze, to przynajmniej o nominacji
do niego.
Czyli nie obraziłbyś się?
Z jakim aktorem zagranicznym chciałbyś popracować?
Kto mógłby u Ciebie zagrać?
Jest wielu znakomitych aktorów. Trudno wymienić
jednego, bo to jest kwestia historii, którą chce się
opowiedzieć. Role męskie, które wywarły na mnie
w ostatnim czasie ogromne wrażenie to Joaquin
Phoenix w roli Jokera i Casey Affleck w filmie Manchester
by the sea.
Czy współpraca z aktorami może być trudna?
34
POST SCRIPTUM
Współpraca z aktorami to z jednej strony
profesjonalizm, z drugiej strony umiejętność stworzenia
dobrej atmosfery. Reżyser i aktor grają do tej samej
bramki, obu stronom zależy na jak najlepszym filmie.
Zwykle w okresie przygotowawczym do filmu prowadzę
z aktorami rozmowy, wspólnie oglądamy materiały
dokumentalne, filmy, podpowiadam źródła, które
pomogłyby odtwórcy głównej roli ją zbudować. Przed
samymi zdjęciami, to aktor wie o roli więcej niż reżyser.
Przepuszcza ją przez swoje własne doświadczenia. Staje
się graną przez siebie postacią. To aktor obnaża się
w swojej roli. Jest to trochę jak intelektualny striptiz.
Ja mogę tylko pewne rzeczy korygować na planie,
pomagać. Najważniejszy jest dobrze przepracowany okres
przygotowawczy. Proces powstawania filmu to długa
i pracowita droga. Ale owszem, pomiędzy reżyserem
a aktorami powinna być też chemia.
Macieju, Twoim pierwszym, pełnometrażowym filmem
fabularnym były Drzazgi (2008). Scenariusz napisałeś ze
ś.p. scenarzystą Bartoszem Kurowskim. Czy trudno Ci
było wejść na rynek z filmem fabularnym?
To był film dość niszowy, a kina takich filmów
nie lubią. Większa publiczność obejrzała go później,
w telewizji. Historia dzieje się w jednym ze śląskich
miast, w ciągu kilku dni. Specyficzny klimat. Życie trójki
bohaterów jest uporządkowane i przewidywalne, jednak
każdemu z nich przydarza się coś, co każe mu poważnie
się zastanowić nad dotychczasowym sposobem myślenia
o sobie i swojej przyszłości. To nie był łatwy film.
Jednak został zauważony. I nagrodzony za debiut
reżyserski na 33 Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni
(2008). Film wzbudził emocje, było sporo recenzji.
„Pieprzyca miesza realizm magiczny z opowieścią
o dojrzewaniu w pejzażu jakże ukochanego przez polskich
filmowców Górnego Śląska. Film zgrabny, momentami
zaskakujący”. (Michał Burszta)
„W debiucie fabularnym Macieja Pieprzycy Drzazgi,
istotny element filmu stanowi trójka młodych aktorów:
Karolina Piechota, Marcin Hycnar i Antoni Pawlicki. Dzięki
tej trójce aktorów, trzy z pozoru przeciętne pod względem
fabularnym nowele nabierają ciepłego, magicznego
charakteru. To za pośrednictwem aktorów i ich
umiejętności film ogląda się z niekłamaną przyjemnością,
mimo że zaprezentowane w filmie historie nie są czymś
niezwykłym lub oryginalnym”.
(Katarzyna Magiera WP. film)
Ten mój pełnometrażowy fabularny debiut był
późny. Zrealizowałem wcześniej dwa filmy telewizyjne,