POST SCRIPTUM - 3 -2020

Z uchylonych okien na drugim piętrze dobiegały
jęki i krzyki kobiet, a co chwilę wtórował im
płacz i krzyk tych... dopiero co urodzonych tych…
noworodków, osesków, czy jak to się, do cholery,
nazywa... No, w każdym razie, kurwa, sielankowy
nastrój!!!
Doktor S. był już na drugim piętrze, a ja z trudem
pokonywałam stare schody. Na półpiętrze złapałam
zadyszkę... To z nerwów. Na pewno z nerwów,
no bo z czego innego. Kondycję mam niezłą.
Zasapana weszłam do szpitalnego gabinetu.
– O, jest pani, pani Ewo!
– Tak, trochę zabłądziłam po schodach.
Doktor S. usiłował ukryć rozbawienie moim
kłamstwem, ale chyba nie miał świadomosci, że
zdradzały go, podskakujące rytmicznie wąsy!
– Czy mam się rozebrać?
– Nie, pani Ewo. Proszę się położyć i tylko
odsłonić brzuch.
„Tylko odsłonić brzuch“– czyli spokój, zwłaszcza,
że już wcześniej w gabinecie odsłoniłam absolutnie
wszystko, co się dało. No, to teraz zupełny luz i relaks.
Gabinet szpitalny był wysoki, wypełniony sprzętem,
zupełnie inny od prywatnego gabinetu Doktora S.
Tam były na ścianach jakieś kojące obrazki, kwiaty.
Tam przede wszystkim były ściany!!! Tu królowały
wszechobecne białe kafelki. Kafelki, wypalane chyba
jeszce za komuny, rządziły. Dosłownie wszędzie.
A tam, gdzie z jakichś powodów nie dało się ich
położyć, całości dopełniała smutnozielona lamperia.
– Może być teraz przez chwilę uczucie zimna na
brzuchu.
– „Ależ oczywiście... Byleby to już było ostatnie
na dzisiaj ekstremalne uczucie“– pomyślałam.
Doktor S. starał się, jak mógł. Chciał zrobić
wszystko, żebym poczuła sie jak w gabinecie odnowy
biologicznej albo jakimś innym SPA.
– „Tikitikitikitikitikitikitikitikitkitikik“– doszło
z głośników KTG.
– Boże! Co to jest???
– Serduszko!
– Jak to? – lamperie z kafelkami wirowały mi
przed oczami. Było mi niedobrze.
– Jakie serduszko?? W brzuchu??!! – może nie
było to najmądrzejsze pytanie, biorąc pod uwagę
wszystkie okoliczności, ale przecież trudno zadawać
mądre pytania, gdy się człowiekowi nagle wali sufit
na głowę!
Doktor S. patrzył na mnie spokojnie
odparowanymi już okularami. Jemu się wszystko
zgadzało. Pewnie już nie takie rzeczy widział.
– Tak. Gratuluję. Jesteśmy w ciąży.
Boże! Znowu to „ MY“! Co oni sobie myślą, do
ciężkiej cholery... To mój brzuch! Moje życie! I Moje...
– „Tikitikitikitikitiki“– rozległo się w tym
wykafelkowanym, do bólu zmywalnym, gabinecie.
To było „tikitiki“ dziecka.
Mojego dziecka.
***
Deszcz padał w zasadzie bez przerwy. Od rana
do rana. Groźba powodzi była coraz bardziej realna.
Po ciężkiej i, co tu dużo mówić, nudnej próbie,
do jakiegoś kolejnego oratorium na głosy aktorskie,
orkiestrę symfoniczną i wytrzymałość całego
kworum, wsiadłam w samochód i ruszyłam do stolicy.
Tam czekał na mnie Bartek. I rozwiązanie
wszystkich problemów, jakie do tej pory spędzały
mi sen z powiek. Rozmowa na temat „tiki tiki“ była
dosyć krótka. Bartek nie był przygotowany na „tiki
tiki“, a jego mama, której do tej pory wciąż nie
poznałam, nie była gotowa do roli babci. No cóż…
Trzeba więc będzie „załatwić sprawę“.
Jechałam jak w malignie. W mózgu wszystko
już miałam, dzięki Bartkowi, poukładane. W sercu
miałam totalną rozsypkę. Jutro o dwunastej nie
będzie już problemu. Nie będzie „tiki tiki“. Tak! Tak
będzie dobrze! W każdym razie lepiej dla wszystkich.
Lepiej dla Bartka, dla mnie, dla jego, niedojrzałej do
roli babci, mamy, dla wszystkich!
Sting śpiewał, że kobiety tańczą same. „They
dance alone... they dance alone...“. Płyta działała
terapeutycznie. Tylko ten deszcz. Ten deszcz. Ciągle
padał.
Nie wiem kiedy i jak to się stało, ale nagle moje
volvo zaczęło tańczyć po autostradzie. Uderzyło
w słupek, zaczęło się obracać w różnych kierunkach,
nie miałam poczucia, że to ja prowadzę, to było coś
innego. „Nie wolno ci hamować!, Pamiętaj, że nie
wolno hamować, musisz... musisz ratować... swoje...“.
Huk był straszny.
Wreszcie udało mi się zatrzymać samochód.
Patrzyłam na to, co wyrosło przed moimi oczami.
Na klapę od maski mojego samochodu, która
rozprzestrzeniała się przed przednią szybą niczym
głaz narzutowy. Zaraz to zamknę i pojadę dalej. Nie
ma problemu. Trochę mi się nogi trzęsą i jest mi
słabo. Ale to normalka w takiej sytuacji. Chyba. [KJ]
Fragment niewydanej powieści.
POST SCRIPTUM
37