POST SCRIPTUM - 3 -2020

Kółko, szlaczek, krzyżyk, trójkąt.
No i co ja mam z tym zrobić???,
a Marcin tylko: „no co – GRASZ!”.
Publiczność siedząca dookoła
fotoplastikonu podglądała nas
przez szczelinę. Napięcie rosło.
Samo podglądanie jest już aktem
przekraczania czyjejś intymności.
Spoglądałam na partyturę
i improwizowałam na temat tych
znaków. Tworzyłam nowy język.
W ogóle wszystko tego wieczoru
było totalnie nowe.
R: Dotyczyło to każdego z nas
biorących w tym udział. Piotrek
Żyła, który grał dziwne dźwięki,
skreczował, Paulina Owczarek grała
na saksofonie, czy wreszcie ja robiąc
wizuale, musieliśmy zinterpretować
tę partyturę i przełożyć na swoje
obszary twórcze. Wracając do idei
Teatru Sztuk chodzi nam właśnie o to,
aby każdy z zaproszonych twórców
miał prawo do wyrażenia w nim
siebie.
TEATR_SZTUK__198_by_KDziedzic
Spontaniczna reakcja,
oddech widza, jego uwaga to dla nas
konkretna zwrotna energia.
To jaki „kręgosłup” teraz
przygotowujecie?
R: Teraz nie wiemy do końca, co
nas czeka, ale przygotowujemy
dwie rzeczy: Ewelina pracuje nad
swoim monodramem, a ja myślę
o pewnym szerszym projekcie,
wymagającym obecności wielu osób,
więc pewnie najwcześniej uda się
to zrealizować pod koniec roku, ale
w tym momencie nie będę jeszcze
zdradzał kulis. Minimum ruchu –
to taka kanwa.
Zarówno na scenie, jak i w życiu
prywatnym jesteście partnerami.
Nawzajem się uzupełniacie, a to,
że funkcjonujecie po przeciwnych
stronach kamery pewnie akurat
pomaga w spięciu całości. Czy
kłócicie się w trakcie pracy?
R: W trakcie tworzenia scenariuszy
dyskusje miedzy nami są bardzo
żywiołowe, bywa że dochodzi do
kłótni, ale przynajmniej nie trzaskamy
drzwiami, bo ich nie mamy (śmiech).
A co się dzieje u Was poza
teatrem? Czy macie jakieś wspólne
pozaartystyczne pasje?
E: Odkąd przyjęłam funkcję dziekana
Wydziału Lalkarskiego w AST we
Wrocławiu, czas mam całkowicie
wypełniony. Ale tak... zdarza się, że
jadamy wspólnie! W tej chwili żyjemy
trochę technicznie, ale jeśli uda nam
się wspólnie usiąść i porozmawiać
o sztuce lub odpłynąć w stronę
nowych projektów, oddychamy
głębiej. To jest nasza pożywka,
chwilowo dość luksusowa niestety,
ale mam nadzieję, że wrócimy
do naszych rozmów.
R: Rozmawiamy nie tylko o sztuce...
z punktu widzenia kosmosu,
cokolwiek robimy, nie ma znaczenia,
jest niewidoczne. Generalnie jest
tak, że często dokumentuję nasze
rozmowy. Robię skany rysunków,
którymi czasami się porozumiewamy,
zapisuję słowa, by później
wykorzystać je w pracy,
ale też traktuję te nasze kartkowe
opisy jako sztukę samą w sobie.
Dlatego je zbieram.
A jak spędzacie wakacje? Lubicie
wyjeżdżać? Potraficie spędzać czas
w oderwaniu od sztuki?
E: Piękne są Mazury. Może uda nam
się tam znowu wyjechać i złapać
oddech. Namiot, kajak, łódka... to
działa. Dobrze przewietrzyć głowę.
Nie mamy na koncie egzotycznych
podróży.
R: Ja podróżuję we śnie.
Nie przepadam za dalekimi
wyjazdami. Nie myślę o tym.
Nie planuję.
E: Ja zaś nie znoszę rutyny i cieszę się
z sytuacji nieoczekiwanych.
Czyli wasze życie też jest rodzajem
sztuki performatywnej.
Życzę zatem wielkiego oddechu
i kolejnych wspaniałych zdarzeń
artystycznych. [JN]
POST SCRIPTUM
59