POST SCRIPTUM - 3 -2020

Stałam tak przed tym
mokrym zimowym oknem bez
kubka i gorącej herbaty, w
piątkowy, styczniowy wieczór, aż
zadźwięczał telefon...
właśnie ratuje świat, lub przekazuje studentom prawdy
tego świata, a oni słuchają go z otwartymi ustami.
Bo właśnie tak potrafi mówić. Ma dar porywania tłumów,
a do tego talent i ciepło, które sprawia, że ludzie chcą być
blisko. Za to my, fizycznie, jesteśmy ciągle daleko.
„Bo męska rzecz być daleko, a kobieca…”, ale ja też
mam swoją pracę i swoje wyjazdy. I jedna rzecz w tym
wszystkim jest niezmienna. Nasze łóżko, do którego
wracamy, i w którym się spotykamy. W którym mówimy
sobie dobranoc i w którym witamy się pocałunkiem.
W którym budzimy się leniwie, ja zanurzając palce w jego
włosach na klacie, a on gładząc moje piersi.
Od kilku lat nic zupełnie się w tej kwestii nie zmienia.
Dryfujemy tam sobie, oderwani od świata, a on pyta
niezmiennie „Jak ci minął dzień?”.
I słucha, co do niego mówię. Tych wszystkich opowieści,
że byłam z kotem u weterynarza, a nasz biały pies upaćkał
się w błocie, bo przecież taka zima, że tylko błoto.
I że tęskniłam, mówię mu, a on bierze mnie
w ramiona i kołysze. I wtedy przychodzi kot, kładzie
się obok i mruczy nam swoje historie. Tylko nie ma
komu wstać zrobić herbaty, więc pijemy tę zimną, którą
postawiliśmy wieczorem na szafce nocnej i śmiejemy się.
Bo przecież mamy siebie i nie trzeba odśnieżać
samochodu.
Stałam tak przed tym mokrym zimowym oknem bez
kubka i gorącej herbaty, w piątkowy, styczniowy wieczór,
aż zadźwięczał telefon.
– No hej – uśmiechnęłam się do niego, choć nie
mógł tego widzieć.
– Wracam do domu, będę za godzinę – usłyszałam,
że jest bardzo zmęczony.
– A skąd? – zapytałam ciekawa, bo mógł być
wszędzie.
– Z Warszawy, załatwiałem wystawę, musiałem
się spotkać z kilkoma ludźmi. – Kiedyś bym się zdziwiła,
bo gdy wychodził rano, jechał na wykłady do Gdańska,
a teraz wraca z Warszawy. Głodny, zmęczony
i zestresowany. Przez kilkanaście godzin był
w innym świecie, ale teraz wraca do naszego, tego
pośrodku. „Jesteś moją axis mundi”, powtarza mi czasem
i ja mu wierzę.
– Jak się czujesz? – pyta mnie.
– Dobrze, opowiem wszystko, zrobić ci herbaty?
– też go pytam, choć wiem, że tak. Zawsze chce, a ja
zawsze chcę mu ją zrobić. Będzie chciał też kąpiel.
Zanurzyć się w ciepłej wodzie i oczyścić głowę.
Zabierze mnie tam ze sobą i będziemy tak nurzać się
w milczeniu i bliskości. Po prosu.
– Poproszę, jeśli możesz, to zrób, dziękuję. –
Zawsze grzeczny, zawsze ciepły.
– Tylko jest jeden problem – przypomina mi
się – gdzie jest jeden kubek, który kupiliśmy ostatnio
w biedronce? – Męczy mnie ten temat, jakby od tego
zależały losy świata.
– Ach – wzdycha. – Potłukłem, spadł
z biurka.
– I nawet posprzątałeś dowody zbrodni? –
zaczepiam.
– Przecież kot albo pies mogły się zranić –
odpowiada.
Śmiejemy się.
– Już niedługo będę – szepcze.
– Czekam – odpowiadam.
78
POST SCRIPTUM