POST SCRIPTUM - 3 -2020

Scena na żywo,
to mój żywioł totalny.
Dzięki niej chyba nigdy
mentalnie się nie zestarzeję.
To niezapomniane, jedyne w swoim rodzaju,
spotkania z publicznością.
Kim jest Katarzyna Pakosińska? Aktorką, artystką
kabaretową, piosenkarką, czy może pisarką?
Przede wszystkim sobą. To mój największy sukces.
Pomimo tylu doświadczeń życiowych udało mi
się osłonić swoją wrażliwość, empatię i mnóstwo
„-izmów”, jak optymizm, romantyzm, idealizm…
Oj, lista długa. Niekoniecznie popularna
w dzisiejszych czasach. Jestem więc sobie Katarzyną
Pakosińską. Mam wielką satysfakcję, kiedy
na przykład podczas telewizyjnych wywiadów
pojawia się dylemat, jak podpisać mnie na tzw.
pasku. Aktorka? Artystka komediowa? Dziennikarka?
Pisarka? Animatorka? Nawet filantropka! Kiedyś moja
przyjaciółka powiedziała w tej sytuacji: „niech cię po
prostu podpiszą z imienia i nazwiska. Jesteś marką”.
Dodam, że pracuje ona w korporacji i wie, co mówi
I chyba jest to rozwiązanie. Sama nie potrafię
wskazać najbliższej mi wizytówki, choć myślę,
że wszystkie moje aktywności łączy słowo i próba
pogodnego opisania świata.
Zgadzam się. Katarzyna Pakosińska, to
bezdyskusyjnie marka. Wiem, że wszyscy o to
pytają, więc ja nie spytam, jak Pani wspomina
czas spędzony z chłopakami z Kabaretu Moralnego
Niepokoju. No, chyba że jakiś komentarz się
Pani wymknie, to zamieszczę. Przyznam, że
swego czasu był to mój najulubieńszy kabaret
(nie do przecenienia jest Pani wkład w tę moją
niegdysiejszą afektację). No, może był jeszcze jeden
ulubiony, ale o tym Ani Mru Mru.
Niedługo minie dziesięć lat odkąd nasze drogi się
rozeszły, a często jeszcze słyszę o sobie „moralna
Pakosa”. Wspólnie spędzony czas wspominam
wspaniale, pełnia młodzieńczości i entuzjazmu,
zdobywanie szlifów w byciu satyrykiem.
Dziś po dwudziestu pięciu latach mogę stwierdzić,
że uprawiam naprawdę fenomenalny zawód. Param
się profesją tak misterną i metafizyczną, że nawet
sami jej twórcy mają często problem z jej definicją.
Ostatnio postanowiłam zmierzyć się z niemożliwym
i uchylić rąbka tajemnicy wielbicielom tej sztuki.
Także tym, którym marzy się kariera estradowca.
Napisałam ebook pod tytułem: Jak strugać wariata.
Minikompendium sztuki kabaretowej.
Jak najpoważniej. Powiedzmy sobie jednak szczerze,
że to było tylko założenie. Pisząc nawet najbardziej
serio o tej ulotnej twórczości, od anegdot i podróży
po przeżyciach osobistych, uciec się nie da.
Zachęcam więc do przeczytania.
Zaraz sobie wygooglam i zamówię.
Brzmi arcyciekawie.
Czy tęskni Pani za kabaretem? Wydaje mi się,
że to „akwen” wręcz dla pani stworzony, dający
możliwość pokazania: inteligentnego humoru,
talentu aktorskiego, ale też zdolności wokalnych.
Nie tęsknię, bo ze sceny kabaretowej nie zeszłam.
Teraz nawet spełniło się moje największe marzenie
– zostałam szefową warszawskiej sceny satyrycznej.
Raz w miesiącu, w każdy drugi czwartek, zapraszam
publiczność do Sceny Relax na Złotą 8, na
premierowe Wytworne Wieczory Satyryczne.
Każde spotkanie jest indywidualnie przygotowywane
z moim gościem. Zenon Laskowik, Jacek Federowicz,
Artur Andrus to pierwsze nazwiska. Emocji i dobrej
zabawy mnóstwo. Stworzyłam również tamże
specjalne miejsce dla młodych talentów. Będą mieli
szansę zaprezentować się widzom… Napisałam
„tamże”? Muszę popracować nad komunikacją.
Sztuka kabaretowa na pewno wiele z moich pasji
połączyła. Prócz pisania tekstów, budowania
postaci, śpiewania – bardzo lubiłam myśleć zawsze
o warstwie muzycznej, plastycznej, o pięknej
scenografii. Proszę przypomnieć sobie pierwszy
plakat Kabaretu Moralnego Niepokoju, czarnobiałe
postaci w poświacie księżycowej. Specjalnie
wymyślone liternictwo. Magia. Kostiumy pomagała
nam wówczas projektować Viola Śpiechowicz,
reżyserował Andrzej Chyra. Dziś również mam
wspaniały, utalentowany zespół.
Scena na żywo, to mój żywioł totalny. Dzięki
niej chyba nigdy mentalnie się nie zestarzeję.
To niezapomniane, jedyne w swoim rodzaju,
POST SCRIPTUM
63