Editorial - Quickborn. Vereinigung für niederdeutsche Sprache und ...

Rezensionen
Dat Dat Verspreken
Verspreken
Een Een Enkeldochter Enkeldochter up up de de Sök Sök na na de
de
Waahrheit
Waahrheit
As Silke truurig up de Beerdigung van
hör Oma steiht, begrippt se nich, wat
de Lüü so sküttkoppen. De Pastoor
proot van een ”eindrucksvolle Frau”,
van een ”liebevolle Mutter” un van
een ”humorvolle Autorin”. Man ok
denn keem weer dat Sküttkoppen van
de Lüü. Wat hett dat to bedüden? An
de Koffjetafel achteran hört se van
anner Lüü över de Skrievereei van hör
Oma. Humorvull harr se skreven? Dat
is ja to´n Lachen. Gallig un sarkastisch
harr se skreven. Silke markt, dat se
eegentlich gor nich so völ över hör
Oma weet, de se doch so leev hat hett.
Se fangt an to grüveln. Gifft dat nich
66
tohuus noch Manuskripten van Oma?
Villicht is hör mögelk, dör de wat van
hör Omas Skrievereei to verstahn – ja,
villicht waard se doch noch mehr över
hör Oma gewahr.
Silke maakt sük up de Sök daarna un
is düll, as se van hör Ollen höört, dat
de all allens verneelt un wegschmeten
hebben. Doch wat is mit de Computer?
Kann man dor noch löschte
Dateien retten? Un so find Silke doch
noch wat: ´n poor körte Geschichten,
eenige Gedichten un een längere Vertelln:
”Dat Verpreken”. Gau markt se,
dat dit een Geschicht is, de hör Leven
verännern deit.
Wat Silke denn över hör Oma rutkriggt,
hett nix mit de Bild to doon, de
man meest van Grootollen in Kopp
hett: Olle Lüü, de ´n Büült beleevt hebben,
de entweder frünnelk sünd un de
man geern tohört, wenn se Geschichten
van froher vertelln, of de vergetelk
of all ´n bietje dörnanner sünd un
alltied dat Glieke seggen. Man dit
passt nich to Silkes Oma! Nee, de hett
woll ok ´n Büült beleevt, man ruhig
waarn is se nich. Ok, wenn dit mennigmaal
nich so angenehm för ´n paar
Lüü west hett.
Hiervan leest Silke un dat lett hör nich
mehr löss. Se geiht up Reis un befraagt
anner Lüü. Dat se daarbi een Familiengeheimnis
updeckt, waard de Leser
recht gau gewahr. Doch ok, wenn
man sük bold tosammen riemseln
kann, wat woll geböhrt is, gelingt Bolko
Bullerdiek dat, mit disse Vertelln de
Leser to fesseln. Man waard innohmen
van de beschreven Minsken – van de
Froo, de sük nich unnerkregen leet,
nich van de Lüü in´t Dörp, nich van hör
eegens Kinner, nich van dat Leven. De
Quickborn108-1.Korr. 66
25.03.2008, 9:05 Uhr