Download het volledig rapport (548 p.) - KCE

34 Evolutie van de uitgaven voor gezondheidszorg KCE reports vol. 15A
Technologische vooruitgang speelt hier een veel meer beperkte rol, maar daartegenover staat dat
ouderen die in een instelling opgenomen worden, gemiddeld genomen zieker worden doorheen
de tijd.
Tabel 4
Dormont en Huber (2004) 21
Na de publicatie van Cutler en Sheiner (1998) hebben verschillende andere auteurs essentieel
dezelfde methodologie toegepast om directe en indirecte leeftijdseffecten te modelleren.
Methodologische verfijningen worden voorgesteld in het recente onderzoek van Dormont en
Huber (2004). Hoewel de resultaten nog voorlopig en eerder fragmentarisch zijn, is het toch de
moeite waard hun analysetechniek in meer detail voor te stellen.
De auteurs vergelijken de leeftijdsverdeling van de uitgaven voor 1992 en 2000 voor Frankrijk op
basis van enquêtegegevens. Hun dataset bevat gedetailleerde informatie op individueel niveau
over alle uitgaven die door de ziekteverzekering terugbetaald worden (met uitzondering van
institutionele zorg), evenals aanvullende verzekeringen en socio-demografische en
morbiditeitskenmerken. De individuele morbiditeit wordt gemeten aan de hand van het aantal
pathologieën, de invaliditeitsgraad en de kans op overlijden binnen vijf jaar. De steekproeven van
1992 en 2000 tellen respectievelijk 3.264 en 4.803 respondenten en zijn representatief voor de
loontrekkende bevolking in Frankrijk die publiek verzekerd is (ongeveer 83% van de totale Franse
populatie).
Een beschrijvende analyse van de data toont voor alle leeftijdsgroepen een opwaartse
verschuiving tussen 1992 en 2000 van de curve die de gemiddelde uitgaven per leeftijdsgroep
weergeeft 22 . Deze opwaartse verschuiving is meer uitgesproken vanaf de leeftijd van 40 jaar en
geldt voor de drie zorgsectoren die apart geanalyseerd werden (raadplegingen en bezoeken van
artsen, ambulante geneesmiddelen en ziekenhuissector). Voor de morbiditeitsindicatoren zijn de
belangrijkste conclusies dat (1) voor alle leeftijdsgroepen samen de drie indicatoren lager waren
in 2000 dan in 1992 en (2) morbiditeit sterk toeneemt met leeftijd ongeacht de maatstaf. Een
gewone kleinste kwadratenschatting leert dat morbiditeit de belangrijkste verklarende factor is
voor de leeftijdsverdeling van de uitgaven, veel belangrijker dan de sociale kenmerken.
Om de determinanten van het consumptiegedrag te analyseren gebruiken ook deze auteurs
HeckmanÊs twee-stapsprocedure. De geschatte coëfficiënten voor 1992 en 2000 worden
vervolgens in simulaties gebruikt om te achterhalen welke factoren geleid hebben tot de
opwaartse verschuiving van de curve die het leeftijdsprofiel van de uitgaven geeft. We bespreken
de procedure voor de simulaties van het niveau van de uitgaven. Dit uitgavenniveau werd
gesimuleerd voor de gemiddelde persoon in elke leeftijdsgroep. Om de aparte effecten van
praktijkvoering, morbiditeit, en andere individuele kenmerken op het gebruik en het niveau van
de uitgaven in 1992 en 2000 te meten, werd in de simulaties stapsgewijs te werk gegaan. Het
effect van een veranderde praktijkvoering tussen 1992 en 2000 bij constante morbiditeit werd
geëvalueerd door in de uitdrukking voor de voorspelde uitgaven van 1992 de geschatte
coëfficiënten van de morbiditeitsindicatoren te vervangen door de geschatte coëfficiënten van het
model voor 2000. De impact van morbiditeitswijzigingen wordt gemeten door in de uitdrukking
voor de voorspelde uitgaven voor 1992 nu ook de gemiddelde waarde van de
morbiditeitsvariabelen voor 1992 te vervangen door die van 2000. Het effect van andere
21 Dit is een voorlopige versie van een paper, voorgesteld op de Troisièmes Journées dÊEconomie Publique
Louis-André Gérard-Varet: Health, insurance and equity, IDEP, Marseille, Juni 2004.
22 Deze opwaartse verschuiving is gelijkaardig aan degene die voor België wordt beschreven door Avalosse en
Léonard (2005).