De toekomst van de Amsterdamse kantorenmarkt ... - Rooilijn

Rooilijn
Jg. 41 / Nr. 3 / 2008 Culturele interventies in de wijk
P. 215
Theaterstraat brengt daarmee verschillende
generaties, sociaal-economische
groepen én etniciteiten samen.
Een concreet voorbeeld van een project is
Eten is weten – verhalen rond de kookpotten
van Delfshaven. Dit is een totaaltheatervoorstelling
met theater, dans, video en
muziek, waarin verhalen van vroeger en
nu geïnspireerd door gerechten worden
verteld. Ook wordt er gekookt en gegeten.
De voorstelling is twaalf keer gespeeld
in het voorjaar van 2007. In de aanloop
naar de voorstelling vonden verschillende
activiteiten plaats. Onder meer heeft de
lokale welzijnsorganisatie DISCK een
jongerenpromotieteam samengesteld, is
een eetproject op een brede school gestart
en is met het Centrum voor Ondernemen
in Delfshaven een winkelproject met
lokale detailhandelaars opgezet.
Met dergelijke uiteenlopende activiteiten
en de diverse partners en deelnemers
laat de Theaterstraat de wijk zien in haar
kracht: de kansen en talenten van haar
organisaties en bewoners. Het gaat de
Theaterstraat dus zowel om de competenties
en verantwoordelijkheden van professionals
en maatschappelijke organisaties
als die van bewoners. Belangrijk hierbij is
volgens de Theaterstraat dat organisaties
en burgers praktisch samenwerken en
projectmatig handelen om te voorkomen
dat men verzandt in een overlegcultuur
en/of een unilaterale en visieloze
projectencarrousel.
De implicaties voor burgerschap:
netwerken
Uit de interviews met de betrokkenen
bij de projecten blijkt veel waardering
voor de impuls die culturele interventies
geven aan het ontstaan van netwerken.
City Mine(d) en de Theaterstraat laten
zien dat eenzijdige benaderingen van
stedelijke ontwikkeling, die een negatieve
invloed hebben op het dagelijkse leven van
bewoners, tegengegaan kunnen worden
door de vorming van coalities waarin ook
de niet-dominante stem een plek heeft. Al
is het geen makkelijke taak, de kunst-
projecten streven naar het formeren
van meerstemmige bewegingen en
creëren van ontmoetingsplaatsen waar
nieuwe methodieken getest worden,
waar ruimte is voor oppositie tegen
gevestigde praktijken en waarin gewerkt
wordt aan intersectorale samenwerking
en ontschotting. Ook gevestigde
partijen geven aan hierin geïnteresseerd
te zijn. Een Rotterdamse deelgemeente
ziet het als één manier om invulling
te geven aan het politieke streven naar
actief burgerschap; voor een woningcorporatie
biedt de aanpak een mogelijk
antwoord op vraagstukken waar zij mee
worstelen.
Van het belang van samenwerking zijn
de geïnterviewden zich bewust, want een
hoge organisatiegraad in een wijk betekent
niet per se een hoge samenwerkingsgraad.
Een kunstproject kan dan een
verfrissende en vooral positieve insteek
vormen om (deel)gemeente, woningcorporaties,
sociale en welzijnsorganisaties,
economische instanties en bedrijven,
zelforganisaties en andere bewonersinitiatieven
en bewoners samen te laten
werken. Het vertrekpunt is namelijk een
kunstproject, niet een ‘probleem’. Een
voordeel daarbij is, volgens de geïnterviewden,
dat het benaderen van partners
door een derde partij wordt geïnitieerd,
hierdoor zeggen organisaties makkelijker
toe en spelen concurrentieposities
minder een rol. Door de relatief lange
looptijd van de projecten kunnen relaties
bovendien groeien en is er aandacht voor
het proces van het creëren van lokale
substedelijke netwerken. De potentie van
culturele interventies ligt in het experimenteren
met andere organisatiestructuren
of samenwerkingsverbanden die
kunnen uitmonden in (tijdelijke) breed
samengestelde coalities van professionals
die de wijk goed kennen en bewoners die
zo meer controle krijgen over hun eigen
leefomgeving. In dergelijke brede coalities
is het ook eenvoudiger om de verschillende
kanten van zowel burgerschap als
van stedelijke sociale vernieuwing in het
oog te houden. Actieve participatie, inter-