Bloemlezingen Staring, Lucebert, Schierbeek - De open ruimte

Mijn levenskerfstof geeft u dra
Zes kruisen met een krap te lezen.
5 En, deed mijn jeugd, min kil van bloed,
De citersnaar uw roem gewagen;
Gij hebt het loon thans in uw hand -
Betaal het aan mijne oude dagen:
Een Feest vergoê, bij 't slot van 't jaar,
10 Wat ons zijn aanvang liet verduren:
Moog', door uw hulp, de Waterloo
Het eind zien van heure avonturen.
Schenk - schenk ons haast dien Zoon terug -
Den Zeeman, daar ons hart voor saagde;
15 Toen - menig zwarten stond! - de dood
Zoo menig dierbaar hoofd belaagde!
Toen 't groeijend ijs, het dreigend Rif,
En de onbetrouwbre luim der winden
De schaar, vermoeid van 't werk des dags,
20 ...In banger nacht geen rust liet vinden!
[p. 661]
't Zuidwesten vulle, op uw bestel,
Het zeildoek aan de Britsche masten,
Geplant in 't Neêrlandsch zeekasteel,
Dat Sonda's golven sinds omplasten.
25 Dat ras de loots, voor Hollands wal
Den boeg, die huiswaarts ziet, bejegen'!
Dan toeft u hier eene eerekrans,
Als onzen Zwervling de ouderzegen.
4 krap kerf
11 Waterloo: Dit Oorlogsschip, in Januari 1827, bij deszelfs vertrek uit Texel dadelijk door storm belopen,
kwam, na masteloos ankeren voor het Borkumse rif, enz., te Sheernes aan; werd aldaar hersteld; en zettede
eindelijk in Mei zijne reis naar Batavia voort (S.)
14 Den Zeeman: onzen Zoon Maurits Everard Hugo; toen Adelborst (S.)
[p. 662]
verlangen
Wat toeft gij, die in 't eenzaam duister,
Gelijk een engel voor mij zweeft!
Wat toeft gij, die me bij een zacht gefluister
Als mij bestemd verkondigd heeft!
Ik reik, van zoeten waan bedrogen,
Mijne armen naar uw beeldtnis uit;
Zij deinst terug; zij is vervlogen,
En laat me alleen, der smart ten buit!
Wat toeft gij, dat een vruchtloos haken,
Als middagbrand, mijn bloei verzeng'.