Bloemlezingen Staring, Lucebert, Schierbeek - De open ruimte

Zal nooit ... ach, nooit! de stond genaken.
Die u mijn' wenschen tegenbreng'?
Genees het hart, aan u geschonken;
Eer 't in zijn duldloos wee verkwijn';
En laat, uit Uwe hand gedronken,
Mij 's levens kelk tot vreugde zijn!
[p. 663]
vertrouwen
Gefolterd hart, o staak uw angstig jagen!
Eens komt het uur van 't juichend wederzien;
De scheidingsnacht zal met zijn kommer vliên;
Ons morgenrood in luister dagen!
Haar trouw staat vast; en zou' de mijne falen?
Des hemels as wierd eer haar wentlen moê!
Wat grimt ons dan 't vijandig Noodlot toe?
In 't eind moet Liefde zegepralen!
't Is weinig slechts, wat ons de Tijd kan rooven!
Oprechte Min versmaadt zijn kort gebied.
Schoon 't leven hier ook in gemis vervliet',
Zij slaat een moedig oog naar boven!
[p. 664]
aan de maan
Toon ons uw luister, o zilveren Maan!
Rijs uit het meer.
Lach den zwervenden scheepling aan.
Straal, op 's wandelaars donkere baan,
In uw lieflijkheid neêr.
Waar zonder hoop de Verlatene smacht,
Schemere uw gloor.
Waar, na troostelooze afscheidsklagt,
Blij hereenen de Minnenden wacht,
Breke uw glinstering door.
Schoon is de Dag, als zijn purpere gloed
Vorstelijk stijgt; -
Als hij zingend de ontwaakten groet!
Maar Uw komst is den peinzenden zoet,
Gij, die flonkert - en zwijgt!
[p. 665]
adeline verbeid
Schooner prale uw milde lentezegen,
Bloemrijk oord, langs Adelines wegen.