Bloemlezingen Staring, Lucebert, Schierbeek - De open ruimte

wij hebben ons zelf niet gemeden
de maat van het heil de doem van de schijn-o-w-willen-zo-heilig-zijn
ordnung musz sein und die ruhe für Schweine
dit o goden, wij konden het niet halen, wij hadden het willen halen
en het woord was groot en de moord nog groter en de dood van
het hart harder dan de zerk der zoden...
we konden het niet halen
ze sloegen ons dood aan de loop van 't geweer en de loop van de rust
[p. 20]
ze sloegen de dood in de moed en het kruis in de rug
ze sloegen hun hart tot een blinde lap
ze sloegen de ogen zich uit en het oor werd verloren
ze sloegen de luister om de tyrannen
ze wilden het niet halen, ze wilden de moed niet halen...
ze hebben het goede gewild, ze hebben het panis angelicus van
het goede gewild.
ze hebben het méér voor het goede gewild
ze hebben zich zelf goed gewild
ze hadden geen wil
ze hebben de dood in 't verstand gestoken 14
een structuur van pakpapieren paedagogie moet het geschreven worden
denkt alles later door de man die de kans mist en leest
het eigen woord uit de schaduw zich zelf
of een verloren meid is
dat kind
toen het zag aan de bar vermomd in rode zijde de geisha de meid
die de heren de tong uithing en zoop van ieder en de benen de mond leende
de bek van de beesten alom om te bijten en de hel in het lijf de ogen vol
hemel van de sloot die het zag langs het jaagpad vol wilgen met de alg in
haar lichaam nu en de kwal van de zeewieren drank in ieder gebaar
de verdommenis aan de vette lippen in de ontkenning van kind wat wil je
drinken uit de platte poot van de richel de kerels die staan en de meid
die lacht en de heren de borrels verdrinkt uit de motorische bovenlagen van
reactie met dezelfde verwondering waarmee het de photos keek van
dit is je grootvader en dit de moeder van je moeders moeder en zij naaide
de hele nacht door zonder machine die waren er niet zie je zo was het toen
en het kind knikte
ze wist alles en ze zei dank je wel voor die borrel en ze drukte de handen
en keek en wat er gaande was konden de ogen wel vereeuwigen in één
minuut in de voortgang van het darmenleven
de dingen zijn mooier meestal dan de namen, zei de man later
de namen kunnen ze nooit dragen, zei de vrouw
er woont een knaagdier in mij, zei de man
ik wil verbranden, zei de vrouw
mijn schrift is wankel als ik zelf stond aan de mond te lezen
als kind zocht ik het jawoord al
cherchez la femme 15
[p. 21]
ik weet dat ik puin moet ruimen, want de lijken willen gewassen
zijn.
ik weet dat ik bloed moet drinken om niet in de stinkende put van
de dood te zinken.