Bloemlezingen Staring, Lucebert, Schierbeek - De open ruimte

Typografisch beschouwd schijnen we met verzen te maken te hebben. Maar de
verslengte lijkt in hoge mate willekeurig. Het afbreken van het eerste vers bij "iets", van
het derde bij "kort", van het vierde bij "was" is door niets gemotiveerd, of het moest zijn
dat deze verzen voor de breedte van het papier te lang zijn.1
[p. 7]
VII Een fragment uit Het dier heeft een mens getekend: achtereen geschreven proza.
VIII Tellem: een reisverhaal, in voor een groot publiek toegankelijke taal. Een
terugkeer naar een oude liefde: de primitieve kultuur, de mythologie.
IX Met Een grote dorst is de tijd van de beschouwende en fantaserende toon, ingezet
met De andere namen, voorbij. Er is weer lettrisme in dit boek, en hoorbare stilte in de
uitgespaarde plekken wit. Het verschil in lettertypen is een aanwijzing voor de lezer -
sommige stukken moeten anders gelezen (gezegd) worden dan andere. Er wordt hier
weer naar verbindingen gezocht - het aaneenrijgen van woorden door middel van
voorzetsels en voegwoorden, waar De andere namen zoveel staaltjes van laat zien,
ontbreekt hier: er mag weer gestameld worden, direct gerapporteerd wat men
meemaakt, zoals dat in Het boek Ik het geval was. In vele opzichten doet dit boek
trouwens denken aan Schierbeeks experimentele eersteling: ook hier is hij weer nauw bij
de werkelijkheid betrokken, nauwer dan in De andere namen het geval was, deze
vluchtpoging uit een benauwende wereld. Een grote dorst ademt de geest van een
andere, hoopgevender tijd.