Bloemlezingen Staring, Lucebert, Schierbeek - De open ruimte

schampscheut', is dat een indikasie dat vroeger zijn leven zich in de nacht afspeelde, en
dat op het moment dat hij ging schilderen, waarbij daglicht nu eenmaal niet te ontberen
valt, de nacht de poëzie (de mijmering, een zekere ordeloosheid van het denken waaraan
men zich niet zonder genoegen overgeeft), niet langer begunstigen kon. 'Een
romantische verklaring' zegt Lucebert er zelf van. Maar een die (helaas) de spijker van
de werkelijkheid op de kop slaat - want
[p. 49]
zo is het waarschijnlijk wel.
En nu een konklusie, je hebt er recht op.
Schrijvers als Lucebert zijn niet de naïeve, op goede voet met de natuur verkerende, uit
instinkt levende, met alle lagen van het volk verbroederde kinderen die wij even in ze
zagen. Ze staan alleen, hebben altijd alleen gestaan, en zullen altijd alleen blijven staan.
Maar ze doen zich voor alsof ze naïef en met de natuur nauw verbonden zijn, instinktief
te werk gaan, etcetera. Niemand is zo gekompliseerd als wie zich eenvoudig voor moeten
doen, terwille van de verstaanbaarheid. Daarom vinden we altijd wel een Reynaert in hun
werk, of zijn tragiese parallel: Prometheus. Beide mitologiese helden namen het hogere
bij de neus om het lagere aanzien te verschaffen. Reynaert en Prometheus waren iets
meer dan eenvoudige dieven, ze waren bevrijders van hun volk. Ze werden betrapt, en in
ballingschap gestuurd, maar hun uitwijzing verzoende de mensen met het hogere.
Poëzie is kinderspel? Ik geloof dat je dat gedicht van die naam nog niet gelezen hebt...