Het vergelijken van de FDG-PET indicaties in vier afdelingen in de ...

§ 1.4.1 Eigenschappen van 18 F-FDG
(1, 5, 38)
Hoofdstuk 1: De PET camera
18 18
F-FDG is een radiofarmacon dat bestaat uit het radioactieve isotoop fluor-18 ( F) en het
farmacon deoxyglucose.
18
F vervalt, door het uitzenden van positief geladen elektronen (positronen), met een
halveringstijd van 109,8 minuten. Een positron komt in het weefsel in contact met een vrij
elektron, waarbij, door annihilatie, twee fotonen ontstaan met elk een energie van 511 keV
onder een onderlinge hoek van 180º. Andere positron emitterende isotopen zijn 11 C met een
halveringstijd van 20 minuten, 13 N met een halveringstijd van 10 minuten en 15 O met een
halveringstijd van 2 minuten. Gezien de halveringstijd van 18 F (109,8 minuten) is deze het
meest geschikt voor de klinische toepassingen.
Glucose is de voornaamste bron van energie bij stofwisselingsprocessen in bijvoorbeeld
spieren en hersenen. Ook afwijkende processen, zoals tumorcellen, ontstekingen en
infecties, in het lichaam maken gebruik van glucose als energieleverancier. FDG vertoont
grote overeenkomsten met glucose. Onderzoeken met FDG van het myocard en de
hersenen zijn op dit principe gebaseerd. Doordat in tumorcellen veranderingen optreden in
het stofwisselingsmechanisme vindt een verhoogde FDG-opname plaats. Daarom kunnen
FDG onderzoeken gebruikt worden door tumordiagnostiek. Er zijn verschillende methodes
om een verhoogde of verlaagde FDG-opname zichtbaar te maken. De meest geavanceerde
manier om dit te doen, is met een PET camera.
§ 1.4.2 Opname mechanisme (38)
Het FDG wordt door de cel opgenomen, gefosforyleerd en daardoor opgesloten in de cel.
Alleen in die cellen, zoals in de lever, waar zich fosfatase activiteit bevindt, kan FDG weer de
algemene circulatie bereiken. 18 F-FDG wordt snel uitgescheiden in de urine, omdat het niet
geresorbeerd wordt door de tubulus.
Doordat fosfatase (enzym in de fosforstofwisseling) activiteit in de lever groot is, daalt de
FDG concentratie in de lever sneller dan in andere delen van het lichaam. De geabsorbeerde
dosis op de diverse doelorganen, van een gemiddelde patiënt van 70 kg, per toegediende
hoeveelheid 18 F-FDG (mGy/mBq) wordt voor volwassenen aangegeven in IRCP 53.
§ 1.4.3 Productie
(1, 8, 38)
Het radioactieve isotoop 18 F wordt geproduceerd in een cyclotron.
In het cyclotron worden hoogenergetische protonen (H - of H + ) tegen een target (doel) van 18 O
geschoten. Er ontstaat de volgende reactie (hierbij staat p voor proton en n voor neutron):
18 8 O + 1 1p 18 9 F + 1 0 n
18 F heeft teveel protonen ten opzichte van het aantal neutronen in de kern en is daarom
instabiel. Om terug te gaan naar een stabiele situatie, moet het aantal protonen met 1
verminderen. Dit kan met behulp van positronenemissie (in 97% van de gevallen) of
elektronvangst (3%). Bij positronemissie wordt een positron (β + ) uit de kern gezonden en
ontstaat een neutron in de kern, volgens de reactie (hierbij staat v voor neutrino, een
massaloos deeltje):
p n + β + + v
Bij het verval van 18 F via positronemissie ziet dit er als volgt uit:
18 9F 18 8O + β + + v
Het vergelijken van de FDG-PET indicaties in vier afdelingen in de regio Zuid.
14