M AG AZ YN

144 Het grondbeginsel fan zedeniijkheid,op eene blinde beflisfing, een zedenlijk inftincof zedenlijk gevoel, het welk Kant zelve verwerpt.Neen! verre boven het natuurinfiinctis die gevoel verheven, even daarom wijlhet eenen intellectueelen grond heeft. Wilmen het evenwel inftinct noemen, om datde rede hier dringt, zonder verder redeneeren;het is dan ten minden een in aard geheelverfchillend inftinct, wijl natuurinfiinctons flegts op eene toevallige, maar die opeene noodzaaklijke wijze, tot eenen pligtmatigenhandel bepaalt, door de oorfpronglijkewet onzer rede, die zig hier vertoont inhaare zuivere zelfwerkzaamheid. Groot isdaarom ook het onderfcheid, of men het zedenlijkgoed en kwaad door middel, van inftinctbefiist, dan wel door middel der wetvan onze rede. Het eerde wordt door Kant,om gewigtige redenen, verworpen; het an'dere aanbevolen en geftaafd.MAAR die algemeenheid is, naar de meeningvan den Recenfent, een zeer wankelbaarkenmerk. Is dit zoo als hij zegt; dan moetenwij alles laten aankomen op eene bloocekansrekening, hoe ons belang, en dat van't algemeen, best te bevorderen. Want, zode algemeenheid bedriegt, wat zal dan onskenmerk wezen? De bijzonderheids een're?