M AG AZ YN

over het Schoon,a^ikonstenaar denkt, de beeldhouwer aanfchouwt,de lijn." Dus kent, volgends deze zeer fijnetheorie, de wiskonstenaar de fchoone eenheidder lijn, al denkende, zonder aanfchouwing:maar de beeldhouwer, de fchilder, en dergelijken, kennen deze zelfde eenheid , dooraanfchouwing , zonder denken ; en evenwelblijft het waar, dac 'er, zonder denken, geenekennis mooglijk is!TOT dus verre is deze theorie , gelijk deLezer ügtlijk merkt, zoo wonderfpreukig,dat 'er geen begrip aan te hegten valt: maarzij wordt het nog meer, door het gene deHoogleeraar verder fchrijft. „ Intusfchcn,zegt hij, is 'er, in de wiskonstige voorftellenen evenredigheden , waare fchoonheid :doch alleen voor den wiskundigen." MaarN. B. deze wiskonstenaar denkt; doch aan-Jchouwt nier. Hoe zal hij dan, in hec denken,hec fchoone aantreffen, 'c welk alleenin de aanfchouwing te vinden is ? En dezecegenftrijdigheid fchuilt niet alleen in de uitdrukking, maar ook zelfs in het rejultaatvan dit omflagrig onderzoek. Want naderhand(*) wordt het wederom met deze woordenherhaald: „ de wiskundige ontdekt deeenheid, of equatie, eener lijn, door afmeting:(*) BI. 7o.VI DEEL. V