Ertan Birol - Turuz.info

iki karakterde kullanıma sebebiyet verecekti. Birisi, yüzyılın ilk yarısını, diğeri 1650’li yıllar
bir köprü görevi üstlenecek şekilde, yüzyılın ikinci
yarısını işgal etmiştir.
XVII’nci yüzyılın ilk yarısı:
1640 yılları civarında, yazdığı incelemede, Bordo’lu teorisyen, Pierre Trichet şöyle
söylemekteydi:”gitar...İspanyol’lar arasında çok çalınıyordu ve onu
gülünç olacak kadar vücudun binlerce jesti ve hareketleri ile kullanıyorlardı, çalışları ise
uyumsuz ve karmakarışıktı”. İnfiale kapılmış saygı değer teorisyenin
şöyle bir fikri vardı: “Fransa’da İspanyol’ları taklit eden saray adamları ve hanımefendileri
maymunluğa doğru giderken... kendi çok pahalı evlerinde yağ
benzeri şeyleri, soğanı ve kara ekmeği yemeleri neye benziyor ki...”. Bu kadar hoş görüsüz
olunmasını anlamak mümkün değildir.
Gitar, o zamanlarda, çok prestij kaybetti. Sadece bir eşlik çalgısı olarak müşahede edildi. Luis
de Briceno’nun “Les fées de la foret de Saint-Germain (1625)”
veya “La douairiere de Bilbahaut (1626)” gibi balelerde kullanıldığında, İspanyol kıyafeti
giymiş müzisyenlerin ellerinde şarkıya, dansa, atlayıp zıplamaya,
ayaklarını vurmaya eşlik eder görüntüsüyle gerçeğe yakınlık temin ediyordu.
Böyle bir evrim, hiç şüphesiz yeni tekniklerin peş peşe kullanımı, bestecilerin değişik
uygulama yapmalarına yol açtı. XVI’ncı yüzyılda kullanılan polifonik
yazının incelikleri yerine onlar, “rasgueado” stili denen ve İspanyol vuruşları ile çalınan akor
serilerini tercih ettiler. O andan itibaren, şarkıların
transkripsiyonlarını yapma sorusu ölmüş oluyordu. Böylece gitar, sadece dansa ve şarkıya
eşlik eden bir çalgı olmuştu.
Repertuar:
İspanyol gitarı için çok sayıda eser, İtalya ve İspanya’da ortaya çıktı. G.Montesardo (1606),
G.B.Abatessa, P.Millioni gibi bazı yazarlar, harfleri kullanarak
bir tablatür yazıyorlar, diğerleri sayıları tercih ediyorlardı ( Örneğin 1626’da Paris’te
yayınlanan “Metodo mui facilissimo”’sunda Luis Briceno’nun kullandığı
gibi). Bu eser yeni stilin prensiplerini veren ilk metottur. Ama Juan Carlos Amat’ın (?1570)
“Guitarra Espagnola y Vandola...” adlı incelemesine gerçekten
biraz benziyordu. Bir kısım tarihçiye göre Amat’ın eseri (bazılarının düşünemediği şekilde)
1586’da yayınlanmıştı.
Bol bir literatüre neden olduktan sonra (fakat yetersiz değerde oldukları şüphe götürmez),
“rasgueado” stili unutulmaya başlandı ve uygulanmaz duruma düştü.
Bununla birlikte, yüz yıl kadar sonra Pablo Minguet “Academia Musical de los İnstrumentos”
adlı eserinde (Madrid,1792), Montesardo’nun 1606’da kullandığı
akorlar serisini, geleneksel bir şekilde, bir kere daha metne uygun olarak tekrar işledi.
XVII’nci yüzyılın ikinci yarısı (Gitarın Canlanışı):
XVII’nci yüzyılın ortası, gitarın, ikinci altın devrinin başlangıç noktasını belirler. Fransa’da
XIV’üncü Louis’nin saltanatı altında gitar, bir evvelki