Ertan Birol - Turuz.info

şöyle yazacaktı: “ Bilgince yapılmış icraatınız gitarınıza Apollon’un lirinin gücünü
veriyor...Hoşa giden bir tatlılığa sahip kompozisyonlarınız ve armonikler,
unutulma çukuruna sık sık düşen bu çalgıya yeni bir çağı garantiliyor.”
Bu romantik karakteri diğer besteciler de gitara uygulayacaklardı, amatörler ise tabii bir
şekilde benimsediler. Frederic Chopin 1838’de Mayorka’da günlerini
geçirirken, gitar ve gitar müziği hakkında şunları yazmıştı: “ Bütün gün güneş. Herkes yazınki
gibi giyinmiş, çünkü hava sıcak, geceleri saatler boyu şarkı
ve gitar sesleri duyuluyor.”
Çalgının popüler kullanımı bir sürekliliktir. Donizetti 1843’de operası “ Don Pasquale”’de
şantörün serenadına eşlik için 2 gitar ve 1 tamburin kullanmıştı.
Birkaç yıl sonra genç Georges Bizet “Don Procopio”’nun 2. perde başındaki “sicilienne”
formundaki serenadına gitar, 1 mandolin, 2 İngiliz kornosu ve yaylı
çalgılar dörtlüsü ilave etti.
Nicolo Paganini (1782-1840): Paganini romantik müziğin ilk örneğidir. Görünüşüyle, kemanı
çalışıyla, eserlerini sadece kendisinin çalabildiği çok büyük
yeteneğe sahip bir violonistti ve gitarı soylu bir kişi sayesinde tatmıştı. Berlioz onun gitar
çalışına olan hayranlığını dile getirmiş, bir dostu ise
şunları söylemişti:
“ Paganini’ye ilk ziyaretimde yatağın üzerinde bir gitar gördüm ve onun gitar çalışı hakkında
uzun uzun konuştuk. Halk önünde niye çalmadığını sorduğumda
bana: Hayır, ben gitarı fantezilerimi uyarmak, kışkırtmak veya kemanda çalacağım değişik
tonlar serisi yakalamak için bir düşünce yol göstericisi olarak
müşahede ediyorum demişti.”
Gitarı bir “Grobert de Mirecourt” yapımıydı ve gene biliyoruz ki bu çalgı Paganini ve
Berlioz’a hizmet etmiştir. Çalgı Paris konservatuarında saklanmıştır
ve üzerinde iki bestecinin de imzası vardır. 1820 ve 1823’de deşifraj tutkusu ile Rossini’nin
ikametgahında birlikte olduklarını biliyoruz. Politisyen
ve yazar olan Massimo d’Azelio 1822 yılındaki karnavala ait bir anektodunu anlatırken kör
bir şarkıcıya eşlik eden kadın kılığına girmiş iki gitaristin
Paganini ve Rossini olduğundan bahsetmiştir. Çok iyi anlaşılacağı gibi karnaval herşeyi
mazur göstermek için yeterli bir sebeptir. Sade, alçak gönüllü,
çetin ve şeytani Paganini aklına estiği gibi davranan, konuşan veya yazan tarafını
göstermektedir. O, eğer 140 civarında solo gitar için parçalar bestelemişse,
çoğu kere de oda müziği yazmış ( gitar-keman için 28 düet, yaylılar ile çalınmak üzere 4 trio
ve 9 kuartet) ve bu şekilde çalgının repertuarına katkı sağlamıştır.
Luigi Legnani (1790-1877): Paganini’nin çağdaşı Luigi Legnani bütün gitaristlerden daha
komple ve tam bir görüntü sergilemiştir. Konsertist, orkestra kemancısı,
şantör (tenor), besteci ve çalgı yapımcısıydı. 1822’de Viyana’ya geldi ve virtüoz şöhreti kısa
zamanda orada yerleşmiş olan Giuliani’yi geçti. O da Avrupa’yı
konser vermek için dolaştı ve 1825’de Cenevre’ye yerleşti.
Müzisyenlerin dayanışması çok özel şartlarda görülür. 29 kasım 1835’de “Gazette Musicale”
şöyle yazıyordu: