Ertan Birol - Turuz.info

fazla edebidir. Sonorite problemine tabiidir ki eğilmişti. Şunu da ilave etmek gerekir ki
gündemi daima etki veya diğer çalgıları taklit olmuştur. Eserlerindeki
en önemli husus hayalinde yarattığı orkestrayı ve onun seslerini, armonisini v.b.’leri gitara
taşımasıdır.
“ Tamamen genizsel bir sesi olan obua gibi, tellere sadece eşiğin çok yanında atak
yapmıyorum. Parmaklarımı kıvırarak, yuvarlaklaştırarak ve tellere atak
yapabilmek için çok az tırnak kullanıyorum. Bu sakıncasız kullanılabileceğini tahmin ettiğim
tek durumdur. Hayatta tırnakla çalan tahammül edilebilir bir
gitarist dinlemedim.”
Sor’un katıldığı az bilinen bir uğraş da şudur: “Ecole de la mesure et de la ponctuation
musical.” Burada söz konusu olan şey Henri Lemoine ve Fernando
Sor’un didaktik hevesleridir ve 4 el piyano için 100 parçadan oluşan bir derlemedir.
Paris İspanyol ve İtalyan gitaristlerin büyük bir kısmını kendine çekmişse de hiç de yeteneksiz
olmayan bazı Fransızlar’ı da örneğin 1, 2, 3 gitar için
yüksek kalitede eserler veren Antoine Lhoyer gibilerini de barındırmıştır.
Viyana ise büyük bir müzik merkezi olarak çok sayıda önemli gitaristi bağrına basmıştı.
Bunların arasında en tanınmış olanı Mauro Giuliani’dir.
Mauro Giuliani ( 1781-1829): Bisceglie’de doğmuş, kemandan gitara geçmiş, fakat her zaman
iyi bir violonist olarak kalmıştır. O da Paris’de şansını denemiş,
orada bazı parçalarını yayınlamış, karşısında çokça rakip görmüş ve yerleşmek için Avusturya
başkentini tercih etmiş, Viyana’da bütün aristokrat sınıfına
dersler vermiştir. Paris’den farklı olarak Viyana müzik dünyası gitarın önünde gerilememiş ve
çalgı bestecilerin gönlünü fethetmiştir. Buna örnek Prag’lı
Ignaz Mocheles veya Johann Hummel’dir ki bu müzisyen Haydn’ın yolunu takip eden
Mozart’ın en parlak öğrencilerindendi. Esterhazy prenslerinin emrinde çalışıyordu.
Giuliani, piyanoda Hummel ve kemanda Mayseder ile çaldığı trio ile çok büyük sükse yaptı.
Diabelli de verimli kompozitör olarak ve bilhassa yazdığı bir
tema ile Beethoven’in ilgisini çekmişti. Beethoven bunu “Variations Diabelli” olarak
çeşitlendirdi ve bu eser çok ünlü oldu. Diabelli’nin bu eseri yayıncı
tarafından Schubert ve Giuliani’nin eserlerinin arasında basıldı. Bu şekilde Viyana müzik
dünyasına gitar da entegre olmuş oldu.
Giuliani de Carulli ve pek çok diğerleri gibi Rossini hayranıydı. 1820’de Roma’da
karşılaştılar ve bu dostça buluşma Rossini operalarının temalarının bir
potpurisini doğurdu.
Birinci Rossiniana’da istenen sese lirizmi ve yüksek virtüoziteyi çok büyük bir ustalıkla
karıştırmış ve bunun da ateşli Rossini’yi mutlu etmiş olduğu sanılmaktadır.
Bunu 5 Rossiniana (op. 119-124) takip etti. Gitarist bunlardan 18 tane yazmak istiyordu fakat
erken ölümü ( 48 yaşında) bu projenin gerçekleşmesine mani
oldu. Giuliani kendisine ilham kaynağı olan besteciye sadıktı, daha önceleri Rossini’nin
temaları üzerine çeşitlemeler yazmıştı ( op. 87-101ve 102) ve
op.146’sında bunu gene tekrarlayacaktı.