Ertan Birol - Turuz.info

Teller özel bir şekilde sabitleniyordu. Bu, geleneksel bağlanma ile kemanın “cordier”’si
arasında bir görünümdeydi. Molino sağ elin serçe parmağını rozas
ve eşik arasında bir noktada, birinci telin yakınında ön tablaya dayamaya devam ediyordu. Ses
volümü konusunda şöyle diyordu:
“Daha yüksek volümde ses elde etmek için kendime, kendi buluşum olan yeni bir gitar
edindim. Bu gitarın ön tablası hafifçe bombelidir ve bu, çalgıyı daha
volümlü yapıyor. Gitarın sapı diğerlerinden daha küçüktür ve üstü yuvarlakçadır ki bu da,”
bare” basışını epeyce kolaylaştırmıştır.”
Bu buluşların, herkesin zevkine hitap etmediği sanılıyor ve kırıcı kavgalar artıyordu. Gitar
sevenler neredeyse “Carulli’ciler” ve “Molino’cular” olarak
ikiye ayrılmıştı. İtalya’dan gelip Paris’de kabul görenlerin arasında çok genç yaşta ölen
(1812) Filipo Gragnani’yi ve Floransa’lı Matteo Carcassi’yi saymalıyız.
Matteo Carcassi (1792-1853): M.Carcassi 1792’de Floransa’da doğmuştur. Onu gerçek bir
turne esnasında 1820’de Paris salonlarında büyük bir sükse yapmış
olarak görüyoruz. Daha sonra 1822’de Londra, gene 1823 ve 1826’da tekrar Londra, 1824 ve
1827’de Almanya ve 1836’da İtalya’da görüyoruz. Çok dikkat çekici
müzikaliteye sahip etüdleri ve incelikle araştırılmış yazısı ile çok enteresan 300’den fazla
kompozisyonundan meydana gelmiş eseri vardı ve her zaman sabırsızlıkla
yeni baskıları aranıyordu.
Paris bu sefer, sanat değeri yüksek iki İspanyol gitaristi bağrına basacaktı: Dionizio Aguado
ve Fernando Sor.
İspanya’da geleneksel gitar büyük bir engelle karşılaşmadı ve az da olsa gitarı öğretebilecek
öğretmenler vardı. Gitar, Elizabeth dönemi İngiltere’sinde
lavtanın sahip olduğu gibi, aynı popülariteye, aynı unvana sahipti ve geleneksel yaşamın bir
parçası olmaya devam ediyordu.
İspanyol yazar Pablo Pifferer (1818-1848) : “Gitar bayramların bir amblemidir...” diye
yazacaktı. Bu dönemde İspanyol artistlerin yurt dışına gitmeleri
gerekecekti zira, “la Gazette Musicale de Paris”’ de 12 temmuz 1839’da kendi yurttaşlarından
biri tarafından yazıldığı gibi “...en belirgin İspanyol artistleri
uzun zamandan beri İspanya’da yaşamayı bıraktılar. Sanata, ne yazık ki, kendilerini
geliştirmek için rahat şartlar gerekir ki yarım yüzyıldan beri biz
bununla karşılaşmadık...” şeklinde bir makale yayınlayacaktı. Burada Napolyon’un
yenilmesinden sonra yarımadayı sarsmış olan sivil savaşa ima vardır.
Yerel renk onları sürgünde de takip etti ve çalgı tiyatrolarda görülmeye başlandı. Bir çok
opera eserinde, Sevil Berberi’nde olduğu gibi İspanya atmosferi
sağlamak için besteciler gitarı kullandılar. Örneğin:
Beaumarchais: Le Barbier de Seville, Le Mariage de Figaro
Mozart : Les noces de Figaro
Paisiello : 1782, Le Barbier de Seville