Ertan Birol - Turuz.info

Burada, sanat ve sanatçıların birbirlerine nasıl etki yapabildiklerini de küçük bir örnekle
görmemiz mümkün olmaktadır.
Francisco Tarrega ( 1852-1909): Gitarın rönesansı Tarrega ile başladı. Bu, eserlerinin özünde
bulunan çok zarif kaliteden değil, bir hareket yaratarak,
öğretisindeki öğrencilerinin çoğalarak, yayılarak ve o zamanlar şiddetle soluğu kesilmiş
çalgının kullanımını yenileştirerek oluşmuştur.
Genç Tarrega Villareal’de doğmuş, kazaen görüşünü kaybeder duruma gelmiştir ve babası
ona iki kör öğretmen ile müzik eğitimi aldırmış, bu şekilde daha sonra
genç adamın ilerde hayatını kazanmasını sağlamıştır. Sonuçları zengin bir inisiyatiftir bu.
Ailesinin ikametgahı olan Castellon’da Julian Arcas’ı 1862’de
dinlemiş ve bu onu, Barselona’da gitar öğrenmeye itmiştir. Ebeveyninin isteğinin tersine, bu
şehre gitmiş, sonra evine yani Valencia’ya, yeniden aile evine
dönmüştür. Daha sonra Madrid’e piyano çalmayı öğrenmeye gidecektir. Fakat, “ gitarın ona
ihtiyacı vardır ve o da onun için doğmuş bir insandır” diye düşünen
sanatçıya sonra, babası, genç Francisco’nun kendini 17 yaşından beri kullandığı ve hayatının
sonuna kadar kullanacağı sevgili gitarına ( Torres) adamasına
razı olmuştur.
Bu dönemden sonra (1880), ünü artarak büyüyecek ve müziği daha da güzelleşecektir.
1881’de, Paris’de, sonra Lyon’da ve Londra’dadır. İlk karısının vefatından
sonra yerleşmek için Barselona’ya dönmüş, oradan sık sık verdiği konserler nedeniyle
ayrılmıştır.
Eğer F. Sor’a büyük müzisyen, D. Aguado’ya büyük öğretmen dersek, Tarrega da modern
okulun yaratıcısı ve bu büyük hareketin öncüsüdür dememiz gerekir. Gitar
sanatı bu günkü teknik seviyesine bu öğretici sayesinde ulaştı ve en yüksek noktaya da, XX.
Yüzyılda bu öğretinin bir devamı şeklinde André Ségovia ve
öğrencileri yerleştiler. Tarrega’nın getirdiği en büyük yenilik, iki eli de akılcı bir şekilde
kullanma imkanı vererek sanatçının pek çok zorluğu daha
kolay aşmasını sağlamak olmuştur.
1902’de sonoritesini daha hoş bir hale getirmek için tırnaklarını tamamen törpülemiş ve bu
suretle bütün tekniğini tekrar tartışma konusu yapmıştır. Bilinenlerden
yola çıkarak XIX. Yüzyılda kullanılan iki teknik vardı. Tınısal estetik açıdan biri diğerinden
farklıydı:
Carulli, Aguado ve Giuliani parlak, kıvraklık isteyen bir repertuara uygun bir çalış
elde etmek için tırnak kullanmayı öneriyorlardı.
Sor, Carcassi, Messonnier ise eserin müzikal yönü doğrultusunda, duyguları ifade edebilmek
için parmak uçları ve aynı zamanda tırnakları da kullanmayı övüyorlardı.
Tarrega’ya gelince, sadece parmak uçları ile sonoritenin homojenliğinin, duyguların
anlatımının bu şekilde daha saf ve doğal olarak yapılabileceğini savunuyordu.
Bu şekilde yüzyıllarca zamandır tartışma konusu olan tırnak meselesine o da bu şekilde
iştirak etmiş oldu. Sağ el pozisyonunu da değiştirdi. Buna göre: