Ertan Birol - Turuz.info

yüzyılda sahip olduğu sevgiyi ve himayeyi tekrar buldu. Avrupa’nın birçok ülkesine de aynı
şekilde ulaştı.
Örnek, bir kez daha, sarayın kendisi oldu. XIV’üncü Louis çalgıya ilgi duymuş ve “Maitre de
guitare du Roy” (Kralın gitar üstadı) makamını tesis etmişti.
Bu makam, Bernard Jourdan de la Salle (ölümü 1695) tarafından işgal ediliyordu. Daha sonra
da oğlu Louis, bu görevi üstlendi. Kral gitar dersleri alıyordu.
Bu kraliyet öğrencisinin hangi virtüozite derecesine ulaştığını asla öğrenemeyeceğiz. Bununla
birlikte eğer Mme de Motteville’e kulak verirsek, “ Majesteleri
müziğe tapıyordu ve hemen hemen her gün gitar konserleri veriyordu”. Volter ise ona değer
vererek ve şaka yollu “ Ona sadece dansetme ve gitar çalma öğretilmiş”
demiştir.
Sarayın en iyi virtüozları şu kişilerdi: Henri Grenerin, Francisco Corbetta, Jacques de Saint-
Luc, Robert de Visée. Saraydaki kral ailesi fertleri ve prensesler
de gitar çalmanın ilk bilgilerini almaya başladılar. Fransa veliahtı Robert de Visée’nin itinalı
eğitimine emanet edilmişti. Kuşkusuz Mlle de Nantes’ın
öğretmeninin adı bilinmiyor, fakat şahane gitarı, onun ilgisi sayesinde saklanabilmiştir.
XIV’üncü Louis’nin ölümü burada, hiçbir şeyi değiştirmedi. 1719’da
Robert de Visée, Louis-Anne Jourdan’ın öğretmenliğini, “Maitre de Guitare du Roy” olarak
üstlendi. Sonraki yıl bu görevi, oğlu François’ya devretti.
Repertuarın Genel Nitelikleri:
Yayınlanmış derlemelerin hepsi, gayet tabiidir ki, büyük virtüozlara ait eserlerdir. Krala veya
yüksek mevkilerdeki prenslere ithaf edilmişler, yazarların
nasıl bir beğeni ve taktir aldıkları içlerinde belirtilmiştir.
Repertuar, modası geçtiği için, artık transkripsiyonu yapılmış şarkılar ihtiva etmiyordu fakat,
aslında danslar kümesi veya prelüdle başlayan süit halinde
de değildi. Besteciler, bunlarda, yarı kontrapunktik, yarı yatay, kaynaklara ve çalgının tınısına
iyi uygulanmış bir dil kullanıyorlardı.Yazılarının dengeli
oluşu ve seçtikleri melodik temaların güzelliği, çok sayıda yazılmış bu devrin parçaları, gitar
literatürünün doruk noktaları arasında sayılmaktadır.
Eserler:
Daha enteresan bir yazıya kavuşmak için rasgueado stilinden kurtulanların başında Francisco
Corbetta (Pavie 1620- Paris 1681) gelmektedir. Büyük bir seyyahtı.
Art arda İtalya, Almanya, İngiltere’yi dolaştı ve nihayet Paris’e yerleşip orada genel beğeniye
sahip oldu.
Muhafaza edilmiş beş gitar kitabı, bu çalgının XVII’nci yüzyıldaki evrimini çok iyi
yansıtmaktadır. İlk kitaplar İtalya’da ve Brüksel’de 1639-1648 yılları
arasında yayınlanmış olup,”chitarra spagnuola” için yazılmıştır ve rasgueado stilindedir. Buna
karşılık, iki sonuncu kitap Paris’te yayınlanmış, rasgueado
tekniğini ve geleneksel yazıyı birbirine kaynaştırmıştır. “La guitare Royalle” adı verilenler,
saygıyla, İngiltere ve Fransa krallarına ithaf edilmişlerdir.
Birinci kitap (1671), her birinde bir prelüdle giriş yapılmış 12 tane süit ihtiva eder, ikincisi
için ise (1673) şöyle belirtilmiştir “ Majestelerinin