Ertan Birol - Turuz.info

aşırı hayranlık müzisyenin ailesini mutlu etmiyordu ve onlar onun ciddi bir eğitim almasını
istiyorlardı. Ona, eğer hekimlik çalışmalarına angaje olursa
iyi bir gitar almayı vaat etmişlerdi.
Paris’e gittiğinde, orada müziğin birtakım avantajlarından faydalanmaya başladı ve
bestelediği bir “messe”’in harcamalarını karşılamak için gitar dersleri
verdi. Eserini büyük ve saygıdeğer bir sükseyle 10 temmuz 1825’de Saint-Roch kilisesinde
icra ettirdi.
Berlioz birçok eserinde gitarı kullandı. Goethe’nin metni üzerine yazdığı Faust’ta,
Mephistopheles’in serenadına Berlioz gitarı ile eşlik etti. 10 yıl
sonra “Benvenuto Cellini” adlı operasını yazdı ve eserde gitar ikilisi kullandı.
Bestecinin bir önerisi de şuydu: “ Şantöreli ( chanterelle) kaldırmak, akor plake olduğunda
diğer 5 teli tırnağın sırtıyla çabuk bir şekilde arpejleyerek
sürtmek gerekir.”
1862’de bir diğer operası “Beatrice et Bénédict” ortaya çıktı ve burada gitarın kullanılışı zevk
vericidir: 2. perde boyunca bir içme sahnesi bize, vurulan
bardakların eşlik ettiği gitarı dinleme izni vermektedir.
20 yıl kadar önce 1843’de Berlioz, ünlü ve sihirli denebilecek “Traité d’Orchestration”’unu
yayınlamıştı. Burada gayet tabi olarak gitar bölümü ihmal edilemezdi.
Besteci açık ve kesin bir tarifini veriyordu:
“ Gitar, sese ve çok gürültülü olmayan çalgısal eserlere eşlik için çok özel bir çalgıdır. Aynı
zamanda, az veya çok komplike parçaların icrasında tek başına
ve bir çok partiyi gerçek virtüozların seslendirdiğinde çekiciliği gerçektir.”.
En basit akorları, bu akorlar üzerindeki arpejleri, üçlü, altılı dizileri, armonik sesleri öneriyor
ve özetleyerek şöyle sonuçlara varıyordu:
“ Virtüozların yapmayı bildikleri bu tarzda bir düşünceye alışmak için Zanni de Ferranti,
Huerta, Sor v.b. gibi ünlü gitaristlerin eserlerini çalışmak gerekir.”
1837’de Fetis şöyle bir not düşmüştü:
“ Birkaç yıldan beri Mr. Carulli yeterli miktarda eser verdi. Bu çalgıyı çalma sanatı gelişti,
diğer artistler, daha gençler, ona sahip olan gitaristler
kadar şöhret elde ettiler.” O da Berlioz gibi Ferranti ve hiç tereddütsüz Huerta’yı
düşünüyordu. Bu şahıslar genelin üstünde yetenekleri ve bazen orijinallikleri
ile devirlerinde söz sahibi oluyorlardı.
Gerçekte, Berlioz operalarında şunu iyice göstermiştir ki gitar, ihmal edilemeyecek bir rolü
oynamakta, sıklıkla İspanyol olan yöresel rengi, bazen popülerliği,
aynı şekilde bu renk devirlerle çeşitlendiğinde de dikkate alınması gereken bir çalgıdır.
Bu tarz gitar partileri XX. Yüzyılda sahne için yazılmış eserlerde de görülecektir.