Ertan Birol - Turuz.info

“ Gayet tabidir ki Mauro Giuliani gitarın dahi adamıydı, fakat itiraf edilmelidir ki müziği
zamanını tamamlamış... Mertz’e gelince, ondan öncekiler zenginlik
kaynaklarını ve gizemi iyice incelememişlerdi.”
Mertz N. Coste’un rakibi olarak çaldığı “Concertino per la chitarra sola” ile birincilik ödülüne
hak kazanmıştı. Belli ki bu iki gitaristin mesleki kariyerleri
paralellik göstermektedir.
Napoleon Coste ( 1805-1883 ): İsminden de anlaşılacağı gibi N. Coste bir subayın oğluydu ve
Doubs’da doğmuştu. “La source du Lysson” bize, memleketine ait
hatıralarına bağlı olduğunu düşündürüyor. Çünkü Lysson onun doğduğu topraklara ait küçük
bir nehirdir. Eline gitarı çok küçük yaşlardan itibaren aldı.
18 yaşında Valenciennes’e yerleşti ve oranın ünlü gitaristi Santini’nin yanıbaşında şöhret
oldu. 1 mart 1828’de iki gitarist beraber bir konserde çaldılar
ve kritikler tarafından ikisi de çok beğenildi.
Ertesi ay, o dönemin moda salonlarından Chinois’da ilk partiyi çalarak çok samimi bir sükse
elde etti. İşte program şöyleydi:
“ Mr. Sagrini tarafından uvertür; şanı maestro tarafından yapılan amatör trio; solo flüt;
Maestro Sagrini ve Coste’un 2 gitar beraber icra ettikleri “des
Grandes Variations Concertante.” ( 27 şubat 1828).
1830, en yoğun romantik yıldır: Berlioz’un “Symphonie Fantastique”’i ortaya çıktı ve 1831
de halka çalındı. Bu konser 17 nisan 1831 tarihinde Petzold salonunda
gerçekleşmişti ki 2 gün evvel de burada Regondi çalmıştı. Ertesi yıl 10 nisan 1838’de F. Sor
ile düo çaldığı konser artık İspanyol gitaristin son konseri
olacaktı. Kritikler onun (N.Coste) emin adımlarla büyük gitaristlerin çizgisinden gittiğini,
bunu farkettirenin saf, zarif ve güçlü stili olduğunu yazıyorlardı.
Sor’dan çok şey öğrenmişti. İcracı ve besteci olarak ona yaklaşmıştı. 1838’deki o meşhur
konser, ustası Sor ile bir ikili çalarak başlamış, daha sonra
ünlü piyanist Hummel ve Giuliani ile bir “ concerto” ve “ Norma”’nın “ cavatine”’i üzerine
yazdığı bir fanteziyi çalmıştı.
Bu güzel gecede Sor, Giuliani ve Coste birlik olmuşlardı. XIX. Yüzyıl böylece ilerlerken
romantik karakterini de bu şekilde gösteriyordu.
1850’ye doğru Napoleon Coste, Sor’un hatırasına sadık bir duygu ile, onun metodunun
tamamını bazı ilaveler yaparak yayınlattırdı. Burada Sor’un çok sesliliğini
ele almıştır:
“ Gitar, formunun zarifliği, sonoritesinin kulağa hoş gelmesi ve bilhassa iyi düşünülmüş akort
şekli sayesinde kontrpuanın icrasına, modern müzikte ileri
basma hareketlerini takip etmeye özel olarak imkan vermektedir.”
Bunu, gitaristin kesin pozisyonunun tarifi devam etmektedir. Sağ elin güncel pozisyonu, çok
modern olan bu pozisyonun doğruluğu ile titizlikle mukayese
edilmiştir.