Społeczeństwo informacyjne: Szanse, zagro enia, wyzwania

1.10 Ewolucja technologii telekomunikacyjnej i jej konsekwencje 39
medialna telewizja staje się narzędziem marketingu, który nie tylko finansuje
reklamy, ale również inspiruje wiele programów.
Zmienia się podstawowa forma finansowania telewizji. Jest nią głównie reklama,
nie abonament. W konsekwencji nie tyle dostarczanie programów ludziom, co
dostarczanie ludzi (nabywców) reklamodawcom i marketingowi jest głównym
celem multiwizji. Publiczność sprzedaje się ogłoszeniodawcom i działom marketingu,
licząc widzów jak dawniej woły w Teksasie, po kilka złotych od 1000 sztuk.
Stada młodsze (więc chętniej dokonujące zakupów) sprzedaje się po kilkanaście
złotych od tysiąca sztuk.
Aby przyciągnąć jak najwięcej widzów, skomercjalizowana tele-audiowizja
musi stanowić „fatal attraction”, przyciągać w narkotyczny sposób. Dlatego nawet
sfera wiadomości bieżących ulega metamorfozie, stając się mieszaniną
informacji i rozrywką, czyli tzw. info-tainment (zbitka dwóch angielskich słów
information and entertainment).
Multiwizja ma swoje specjalizacje (przypomnijmy, jakim przełomem było wprowadzenie
24-godzinnych dzienników telewizyjnych czyli CNN), odpowiednio
tworzy też swoją widownię. Nie jest już masowa, ale raczej klasowa, skierowana
do określonych grup i klas społecznych.
Coraz częstsze staje się bezpośrednie opłacanie kanałów (w telewizji kablowej)
i dekoderów (satelitarnej). Jak głosi przysłowie, „Ten kto płaci, ten zamawia
melodię”, więc i bezpośrednio płacący widz odzyskuje cząstkę suwerenności.
Z tym, że swobodą wyboru cieszą się głównie widzowie zamożniejsi, którzy
opłacają abonament kablowy czy satelitarny. Biedniejszym pozostaje
darmowa papka reklamowo-rozrywkowa telewizji tradycyjnej.
Multiwizja jest z natury ekstatyczna, wirtualna, wkrótce będzie interakcyjna.
Kwintesencją nowej multiwizji są wideoklipy. Jest też kolorowa, post-modernistyczna,
wielokanałowa. Swego odbiorcę tworzy na swój wzór i podobieństwo.
Jej podstawową publicznością jest tzw. screeny generation albo screenies
(określenie Jeffrey'a Moritza) czyli pokolenie ekranowe, młodzi ludzie, którzy
wchłonęli tysiące godzin programów, stając się wideomanami, rozumiejąc
swoistą logikę wideo (i gier komputerowych), lecz nie będąc zdolnymi do
zrozumienia czegokolwiek, co nie zostało ujęte w wizualnej formie. Ich
zdolność koncentracji pojęciowej jest ograniczona do kilku minut. Nie oglądają
więc programów typu „gadające głowy”, pozostają zatem poza zasięgiem
medialnego oddziaływania polityków. Ci jednak odkryli, że mogą dotrzeć do
młodych poprzez inne formy programowe, zwłaszcza rozrywkowe talk-show.
Co z tej telewizyjnej metamorfozy wynika? Najważniejszy wniosek to konieczność
zmiany tradycyjnego sposobu myślenia o telewizji, w tym także uwzględnienia
autokorekty powiedzenia proroka ery telewizyjnej McLuhana. Medium
nie jest tylko przekazem, medium jest także masażem zmysłów. Multiwizja nie