fysiologia

τελοδιαστολική διάμετρος της δεξιάς κοιλίας (ανώτερα φυσιολογικά
όρια 25-28mm).
β) Αιμοδυναμικός έλεγχος. Απαραίτητος είναι ο καθετηριασμός των
δεξιών καρδιακών κοιλοτήτων. Δι΄αυτού επιτυγχάνονται μετρήσεις
των διαφόρων πιέσεων (δεξιού κόλπου, δεξιάς κοιλίας, πνευμονικής
αρτηρίας, ενσφηνώσεως και καταγραφή των σχετικών καμπυλών),
μέτρησις της καρδιακής παροχής (βάσει της αρχής του Fick ή της
αρχής της θερμοδιαλύσεως), μέτρησις των πνευμονικών αγγειακών
αντιστάσεων, υπολογισμός του έργου της δεξιάς καρδίας κ.ά.
γ) Ηλεκτροκαρδιογραφία. Υπάρχουν ειδικά ηλεκτροκαρδιογραφικά
κριτήρια, άμεσα και έμμεσα,δια την διάγνωσιν της πνευμονικής
υπερτάσεως.
δ) Ακτινολογικός έλεγχος. Υπάρχουν ακτινολογικά κριτήρια που
υποδηλούν την πιθανότητα υπάρξεως πνευμονικής υπερτάσεως, π.χ.
απόστασις μεταξύ των γονάτων του δεξιού και του αριστερού κλάδου
της πνευμονικής αρτηρίας άνω των 10,5cm και μέγιστον πάχος του
κατιόντος κλάδου του δεξιού κλάδου της πνευμονικής αρτηρίας άνω
των 15mm. Σήμερον, ο ενδελεχής ακτινολογικός έλεγχος της
λειτουργικότητος της δεξιάς κοιλίας γίνεται δια της μαγνητικής
τομογραφίας.
ε) Ισοτοπικός έλεγχος. Διαυτού υπολογίζεται το «κλάσμα εξωθήσεως»
της δεξιάς κοιλίας.
Έλεγχος του συστήματος «ελέγχου της αναπνοής»
Ουσιαστικώς πρόκειται περί ενός συστήματος το οποίον δέχεται
ωρισμένας πληροφορίας (είσοδος), τας επεξεργάζεται και ακολούθως δίδει
εντολάς (έξοδος) [η ορολογία εκ της πληροφορικής]. Προκειμένου να
ελέγξωμε την λειτουργικότητα ενός τόσον πολυπλόκου συστήματος,
συνήθως δύο πράγματα δυνάμεθα να κάμωμεν:
α) Να μελετήσωμεν την δυνατότητα των αναπνευστικών κέντρων να
δίδουν ερεθίσματα προς τους αναπνευστικούς μυς. Εις την περίπτωσιν
αυτήν, η πληροφορία την οποίαν θα λάβωμεν θα είναι πληροφορία
«εξόδου». Τα ανωτέρω επιτυγχάνονται: 1) Δια του Η.Μ.Γ. των
αναπνευστικών μυών (πρακτικώς του διαφράγματος). 2) Δια της
μετρήσεως της εισπνευστικής πιέσεως αποκλεισμού (πίεσις η οποία
111