fysiologia

Πρόλογος
Το βιβλίο αυτό αποτελεί το δεύτερο σκέλος μιας ιατρικής πνευμονολογικής
τετραλογίας, της οποίας το πρώτο μέρος αποτελεί το ήδη κυκλοφορήσαν
τεύχος με τίτλον «Στοιχεία Πνευμονολογίας». Αποτελεί επίσης το δεύτερο
αυτοτελές (μετά το βιβλίο του δασκάλου μας, αειμνήστου καθηγητού Ιωάννου
Ιορδάνογλου, του 1985) Φυσιολογίας και Παθολογικής Φυσιολογίας του
Αναπνευστικού Συστήματος, που είναι γραμμένο από Έλληνα για Έλληνες και
του οποίου η κατάταξη και ανάπτυξη της ύλης έχουν γίνει κατά τρόπον πλέον
οικείον για όσους έχουν μάθει να σκέπτονται ως Έλληνες (ως γνωστόν ό,τι
άλλο κυκλοφορεί αποτελεί μεταφράσεις κυρίως αγγλοσαξωνικών έργων). Στο
παρόν εκτίθενται κατά τρόπον μάλλον συνοπτικόν όλα τα απαραίτητα στοιχεία
προκειμένου να μπορέσει ο συνάδελφος πνευμονολόγος να δομήσει μέσα του
παθογενετικώς και όχι μόνον φαινομενολογικώς (κλινικώς) όλα τα νοσήματα
του χώρου της πνευμονολογίας. Φιλοδοξία μου ήταν η δημιουργία ενός
πλήρους κατά το δυνατόν, αλλά όχι δυσνοήτου, βιβλίου «Φυσιολογίας και
Παθολογικής Φυσιολογίας του Αναπνευστικού Συστήματος», χωρίς βεβαίως να
επεκταθώ σε θέματα που απασχολούν μάλλον τους πλέον επαΐοντες και τους
ερευνητές. Σκοπός μου επίσης ήταν η απομυθοποίηση και η απλούστευση της
διδασκαλίας ενός επιστημονικού αντικειμένου που ανέκαθεν εθεωρείτο ταμπού
από τους ιατρούς επειδή δήθεν είχε «πολλά μαθηματικά και πολλή φυσική».
Ωρισμένα θέματα που ενδεχομένως να ενδιαφέρουν μερικούς συναδέλφους
(πληθυσμογραφία, πληθυσμογράφοι, κυψελιδική σταθερότητα, χρήση των
ισοτόπων στην Πνευμονολογία, φυσιολογία των πνευμόνων του νεογνού κ.λπ.),
φιλοδοξώ να συμπεριλάβω σε έναν ιδιαίτερο τόμο με τίτλο «Ειδικά Θέματα
Πνευμονολογίας».
Στο βιβλίο αυτό, όπως και στο πρώτο, προτίμησα να μην παραθέσω λεπτομερή
βιβλιογραφίαν, «όπως αν οι αναγνώσται ωφελοίντο εξ ελληνικών μόνον
λόγων». Ούτως ή άλλως, όσα αναφέρονται σε αυτό είναι θέματα παγιωμένα,
κατασταλαγμένα και μη αμφισβητούμενα.
Το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο σε γλώσσα απλή καθαρεύουσα. Δεν περιφρονώ
ούτε αγνοώ την δημοτική, πιστεύω όμως ότι η απλή καθαρεύουσα εδώ και δύο
αιώνες έχει δώσει και περάσει με άριστα τις εξετάσεις της, ειδικώς στην
απόδοση επιστημονικών κειμένων. Η χρησιμοποίηση εκ μέρους μου, σε πολλά
σημεία του κειμένου, στοιχείων της θεωρουμένης δημοτικής (π.χ. τρίτον ενικόν
της υποτακτικής σε «ει» αντί «η», «στον» ή «στην» αντί «εις τον» ή «εις την»
κ.λπ.) αποτελεί προσωπική μου επιλογή και όχι αστοχία λόγω αγνοίας. Στην
πραγματικότητα εξακολουθώ να θεωρώ την ελληνική γλώσσα μία και ενιαία,
την δε χρήση τύπων τόσον από την καθαρεύουσα όσον και από την δημοτική
ευλογία και όχι αστοχία.