fysiologia

ΚΥΡΙΩΣ ΑΝΑΠΝΟΗ
Λέγοντας ότι σκοπός της κυρίως αναπνοής είναι η δημιουργία των
καταλλήλων συνθηκών ώστε να είναι εφικτός ο κορεσμός του αίματος της
πνευμονικής αρτηρίας δια οξυγόνου και ο αποκορεσμός εκ του CO 2 ,
εννοούμεν ότι θα πρέπει αι μερικαί πιέσεις των δύο αερίων εκατέρωθεν
της αναπνευστικής μεμβράνης να είναι αι πρέπουσαι. Καθίσταται
επομένως ευνόητον ότι δια να συμβεί αυτό θα πρέπει: α) Να φθάνει το
οξυγόνον από τον ατμοσφαιρικόν αέρα εις το επίπεδον που αναφέρθηκε
και το CO 2 να απομακρύνεται αρκούντως προς τον ατμοσφαιρικόν αέρα
(αερισμός). β) Να πηγαίνει αρκετόν αίμα εις τους πνεύμονας και δη εις
την ζώνην ανταλλαγής και ακολούθως να απομακρύνεται (αιμάτωσις). γ)
Να γίνεται σωστά η διάβασις των αναπνευστικών αερίων μέσω της
μεμβράνης (διάχυσις). δ) Να περνά όλον το αίμα της πνευμονικής
αρτηρίας από την ζώνην ανταλλαγής, δηλαδή από τριχοειδήπου
λειτουργούν και ευρίσκονται σε τοιχώματα κυψελίδων (σωστή σχέσις
αερισμός/αιμάτωσις). Επομένως, οι τέσσερις βασικές συνιστώσες της
αναπνευστικής λειτουργίας είναι ο αερισμός, η αιμάτωσις, η διάχυσις, η
σχέσις V̇ /Q.
ΑΕΡΙΣΜΟΣ
Εάν επιχειρήσωμεν να δώσωμεν έναν ορισμόν, θα πρέπει να θεωρήσωμεν
ότι αερισμός ως φαινόμενον είναι η είσοδος του αέρος εις τους πνεύμονας
κατά την εισπνοήν και η έξοδός του κατά την εκπνοήν. Η λειτουργία αυτή
εξασφαλίζεται από τας συνεχείς αυξομειώσεις του όγκου του θωρακικού
κύτους. Τας κινήσεις αυτάς παρακολουθούν παθητικώς οι πνεύμονες που
τρόπον τινά είναι «κολλημένοι» εις το θωρακικόν τοίχωμα (αρνητική
ενδοθωρακική πίεσις).
Αναφερόμενοι εις τον αερισμόν, συνήθως αναφερόμεθα εις:
1) Τον ορισμόν του ως φυσικού μεγέθους.
2) Τας εννοίας του ολικού αερισμού, του κυψελιδικού αερισμού, του
αερισμού του νεκρού χώρου.
3) Την μηχανικήν της αναπνοής.
4) Την κατανομήν του αερισμού.
5