You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
730<br />
Sermón L<br />
E intentando afanosamente establecer comparación entre el<br />
Evangelio y la ley antigua, para mostrar que ambas Escrituras<br />
son opuestas y contrarias entre sí, proponen la cuestión <strong>de</strong> la<br />
siguiente manera: «En el profeta Ageo, dicen, está escrito:<br />
Mío es el oro, mía la plata; en el Evangelio, por el contrario,<br />
nuestro Salvador llamó a esto mammona <strong>de</strong> aquella iniquidad,<br />
<strong>de</strong> la que el Apóstol, escribiendo a Timoteo, dijo: La raíz <strong>de</strong><br />
todos los males es la avaricia, apeteciendo la cual algunos se<br />
apartaron <strong>de</strong> la je y se enredaron en muchos dolores. Así presentan<br />
ellos la cuestión, o mejor, la acusación <strong>de</strong> las antiguas<br />
Escrituras, a través <strong>de</strong> las cuales fue preanunciado el Evangelio,<br />
partiendo <strong>de</strong>l Evangelio mismo en ellas preanunciado. Pues si<br />
en realidad propusiesen una cuestión, tal vez investigarían; y si<br />
investigaran, tal vez encontrarían.<br />
2. ¿Por qué estos <strong>de</strong>sventurados no entien<strong>de</strong>n que el<br />
Señor, hablando por el profeta Ageo, dijo: Mío es el oro, mía<br />
la plata, para que quien no quiere compartir lo que posee con<br />
los necesitados, al escuchar los mandamientos que prescriben<br />
hacer misericordia, entienda que Dios no or<strong>de</strong>na que se dé <strong>de</strong><br />
lo propio <strong>de</strong> aquel a quien manda dar, sino <strong>de</strong> las cosas que son<br />
<strong>de</strong> Dios mismo? Por lo tanto, aquel que ofrece algo al pobre<br />
no crea que da <strong>de</strong> lo suyo propio, no sea que, en lugar <strong>de</strong> fortalecerse<br />
con el nombre <strong>de</strong> la misericordia, se hinche con la<br />
vanidad <strong>de</strong> la soberbia. Mío es, dijo, el oro y mía la plata, no<br />
vuestro, ¡oh ricos <strong>de</strong> la tierra! ¿Por qué vaciláis en dar al<br />
dixerit ex persona Dei loquentis, Meum est aurum, et meum est argentum:<br />
et quia Evangelium veteri Legi stu<strong>de</strong>nt pugnaciter comparare, ut sibi<br />
utraeque Scripturae velut adversariae contrariaeque vi<strong>de</strong>antur, ita proponunt<br />
quaestionem: In Aggaeo, inquiunt, propheta scriptum est, Meum<br />
est aurum, et meum est argentum; in Evangelio autem, Salvator noster<br />
mammona huiusmodi iniquitatis specíem appellavit (Le 16,9). De cuius<br />
usu beatus Apostolus ad Timotheum scribens: Radix autem omnium<br />
malorum, inquit, est avaritia: quam quídam appetentes, aversi sunt a fi<strong>de</strong>,<br />
et imeruerunt se doloribus multis (1 Tim 6,<strong>10</strong>). Haec ipsorum est propositio<br />
quaestionis; vel potius veterum Scripturarum, per quas Evangelium<br />
praenuntiatum est, ex ipso Evangelio quod per eas praenuntiatum<br />
est, aecusatio. Nam si quaestionem proponerent, forsitan quaererent: si<br />
autem quaererent, forsitan invenirent.<br />
2. Aurum et argentum res est non hominis sed Dei.—Cur non<br />
autem míseri intellegunt, quod apud Aggaeum loquens Dominus, propterea<br />
dixerit, Meum est aurum, et meum est argentum, ut et ille qui<br />
non Tult cum indigentibus communicare quod habet, cum audit praecepta<br />
faciendae misericordiae, intellegat Deum non <strong>de</strong> re illius cui iubet, sed<br />
<strong>de</strong> re sua iubere donari; et ille qui aliquid porrigit pauperi, non se<br />
arbitietur <strong>de</strong> suo faceré, ne forte non tam confirmetur misericordiae nomine,,<br />
quam infletur superbiae vani[327]tate. Meum est, inquit, aurum,<br />
Comentario <strong>de</strong> Ag 2,9 731<br />
pobre <strong>de</strong> lo que es mío o por qué os envanecéis cuando dais<br />
<strong>de</strong> lo mío?<br />
3. ¿Quieres comprobar que el oro y la plata son <strong>de</strong>l justo<br />
juez? Con ellos se atormenta el avaro y en ellos encuentra ayuda<br />
el misericordioso. Al distribuir sus bienes la justicia divina,<br />
en ellos se manifiestan las acciones rectamente ejecutadas y mediante<br />
ellos se castigan los pecados. Pues el oro y la plata<br />
y toda posesión terrena es un ejercicio <strong>de</strong> humanidad y un<br />
suplicio para el <strong>de</strong>seo <strong>de</strong> poseer. Cuando Dios nos distribuye<br />
tales cosas a los hombres, muestra en ellas cuánto es capaz <strong>de</strong><br />
<strong>de</strong>spreciar el ánimo <strong>de</strong> aquel cuyas riquezas no son sino el<br />
mismo que las dona. Nadie pue<strong>de</strong> aparecer como <strong>de</strong>spreciador<br />
<strong>de</strong> una cosa si no ha llegado a ser poseedor <strong>de</strong> la misma. También<br />
quien no la posee pue<strong>de</strong> <strong>de</strong>spreciarla. Pero si tal <strong>de</strong>sprecio<br />
es solamente fingido o es real, lo ve únicamente Dios, que<br />
es escrutador <strong>de</strong> los corazones. Pero ante los hombres, para<br />
que puedan servir <strong>de</strong> mo<strong>de</strong>los <strong>de</strong> imitación, no po<strong>de</strong>mos ver<br />
la intención <strong>de</strong>l que <strong>de</strong>sprecia sino en las manos <strong>de</strong>l que reparte.<br />
Cuando Dios conce<strong>de</strong> estas cosas a los hombres perversos,<br />
muestra a través <strong>de</strong> ellas cómo se atormenta aun con las cosas<br />
buenas el ánimo <strong>de</strong> aquel a quien pareció cosa vil el que tanto<br />
da. A los buenos proporciona ocasiones <strong>de</strong> hacer el bien; a los<br />
perversos, los atormenta con el temor <strong>de</strong> los daños. Por lo<br />
tanto, si unos y otros perdieren el oro y la plata, los primeros<br />
conservarán con el corazón gozoso las riquezas celestes; a los<br />
et meum est argentum, non vestrum, o divites terrae. Quid ergo dubitatis<br />
pauperi daré <strong>de</strong> meo, aut quid extollimini cum datis <strong>de</strong> meo?<br />
CAPUT II.—3. Quia id Deus non modo condidit, sed pro nutu administrat<br />
alus ad subsidium et probationem, alus ad supplicium.—Et vis<br />
vi<strong>de</strong>re, quam iusti iudicis res est aurum et argentum? Avaras in<strong>de</strong> torquetur,<br />
un<strong>de</strong> misericors adiuvatur. Rem suam divina distribuente iustitia,<br />
et recte facta in<strong>de</strong> manifestantur, et peccata in<strong>de</strong> puniuntur. Namque<br />
aurum et argentum atque omnis terrena possessio et exercitatio humanitatis<br />
est, et supplicium cupiditatis. Cum talia Deus bonis hominibus tribuir,<br />
ostendit in eis quanta contemnat animus, cuius divitiae sunt ipse<br />
qui tribuit. Non enim potest quisque apparere contemptor, nisi eius rei<br />
cuius possessor effectus est. Nam et qui non habent, possunt ista contemnere:<br />
sed utrum fingant, an veré contemnant, Deus vi<strong>de</strong>t qui cordis<br />
inspector est; hominibus autem, ut imitari possint, cogitatio contemnentis<br />
nonnisi in manibus erogantis inspicitur. Cum autem malis hominibus<br />
Deus ista concedit, ostendit in eis quomodo et in ipsis bonis quae<br />
Deus largitur, crucietur animus, cui viluit qui tanta largitur. Bonis enim<br />
subministrat occasiones beneficiorum: malos torquet timóte damnorum.<br />
Et i<strong>de</strong>o si amittant utrique aurum et argentum, istí caelestes divitias<br />
laeto cor<strong>de</strong> retinebunt; illis autem et bonis temporalibus inanis domus,<br />
et bonis aeternis inanior conscientia remanebit.