Belgisch global change onderzoek 1990-2002 - Federaal ...

stijgen (…)”. De volgende figuur toont enkele
redenen tot ongerustheid omtrent de gevolgen
van klimaatveranderingen.
Om te antwoorden op de vraag of het
Protocol van Kyoto het klimaat zal redden,
wordt aangenomen dat ‘het klimaat redden’ het
behalen van de doelstellingen van de Europese
Unie inhoudt.
Temperatuursverandering (°C)
Waargenomen
Jaar
Verschillende
modellen (SRES)
Risico
voor
velen
Redenen tot bezorgdheid
Belangrijke
toename
Risico
voor
sommigen Toename
Nefast
voor de
meeste
regio’s
Nefast
voor
sommige
regio’s
Redenen tot ongerustheid omtrent de gevolgen van de
geprojecteerde klimaatveranderingen.
Het risico dat klimaatveranderingen een negatief
effect hebben stijgt naarmate ze ingrijpender
worden. Het linkse gedeelte van de tabel toont de
waargenomen temperatuurstijging ten opzichte van
1990 en de geschatte temperatuur door Werkgroep
1 voor de scenario’s van het Speciale Rapport
over Emissiescenario’s van het IPCC (IPCC-
SRES, 2000). Het rechtse gedeelte bevat de vijf
redenen tot ongerustheid omtrent het risico op een
klimaatverandering van nu tot het jaar 2100. Wit staat
voor de neutrale of weinig belangrijke negatieve of
positieve gevolgen, geel voor de kleine negatieve
gevolgen en rood voor de duidelijkere negatieve
gevolgen.
Klimaatveranderingen
oorzakelijke verbanden tussen de emissies en de
temperatuur begrijpen en de bronnen van inertie
van het klimaatsysteem identificeren. Inertie is
immers een kenmerk dat inherent is aan klimaat-,
ecologische en sociaal-economische systemen.
De gecombineerde effecten van de inertie van
de componenten van de verschillende systemen
zijn zo dat het klimaat en de daarvan afhangende
systemen zich pas lang na de beperking van de
Negatieve
waarden
voor alle
parameters
Gunstige
of
nefaste
impact
op de
markten
De meerderheid
van de
bevolking
lijdt eronder
Risico voor unieke bedreigde systemen
Risico voor extreme klimaatstoestanden
Verdeling van de effecten
Wereldomvattende effecten
Hoger
Heel
laag
Risico’s van toekomstige grootschalige verstoringen
2.8.2 Trage natuur
Om een inschatting te maken van de
veranderingen in de emissietrajecten die
nodig zijn om het klimaat te stabiliseren en te
voorkomen dat de gemiddelde temperatuur
wereldwijd 2 °C boven het pre-industriële niveau
uitstijgt, moet men de aaneenschakeling van
uitstoot zullen stabiliseren.
Atmosferische en
oceanische storingen ten gevolge
van antropogene CO 2 -emissies
sinds 1750 zullen gedurende
eeuwen aanhouden gelet op de
trage herverdeling van koolstof
in de terrestrische en oceanische
reservoirs.
Men verwacht ook dat
de CO 2 -concentratie in de
atmosfeer zich nog gedurende
eeuwen zal stand houden op een niveau dat
dicht bij het ooit bereikte maximumniveau ligt,
daar natuurlijke processen de CO 2 -concentratie
pas na een heel lange periode (op geologische
schaal) kunnen terugbrengen op pre-industrieel
niveau. De stabilisering van de uitstoot van
broeikasgassen met een kortere levensduur
zoals methaan, kan misschien in enkele
decennia tijd de concentraties in de atmosfeer
stabiliseren.
Zoals voorheen vermeld, reageert het
klimaat altijd met enige vertraging op een
verstoorde stralingsbalans. De oceanen en de
cryosfeer (ijskappen, gletsjers en permafrost)
zijn de hoofdoorzaken van de natuurlijke inertie
van het klimaatsysteem op millenniumschaal,
gelet op hun massa en hun dikte. Het zeeniveau
gaat over verscheidene millennia blijven stijgen
om verschillende redenen. De penetratie van
de warmte van de atmosfeer in de bovenste
gemengde lagen van de oceaan duurt slechts
enkele decennia, maar het kan eeuwen
2
51