Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Justitiële verkenningen, jrg. 26, nr. 8, 2000 62<br />
DGM) hebben verdachten niet het recht om te weten waar ze van verdacht<br />
worden (Ergilmaz, 1998).<br />
Het strafrechtelijk bedrijf<br />
De politie<br />
Turkije kent twee soorten politiediensten: de nationale politie (Emniyet<br />
Genel Müdürlügü) die in de steden opereert, en de gendarmerie die het<br />
platteland controleert. De politie is onderdeel van het ministerie van<br />
binnenlandse zaken. De gendarmerie ressorteert eigenlijk onder de militaire<br />
stafchef, maar het ministerie van binnenlandse zaken is medeverantwoordelijk.<br />
De militaire stafchef heeft geen verantwoordelijke minister<br />
boven zich. Hij heeft rechtstreekse betrekkingen met de premier.<br />
Samen met andere commandanten zetelt hij in het hoogste orgaan van<br />
Turkije, dat boven het parlement en het kabinet staat: de nationale veiligheidsraad<br />
(Milli Güvenlik Kurulu, MGK, art. 118 van Turkse Grondwet).<br />
Enkele maanden geleden verklaarde de voorzitster van een vaste commissie<br />
van het Turkse parlement dat aangehouden burgers in politiebureaus<br />
regelmatig worden gemarteld. De commissieleden zagen tijdens<br />
hun bezoek aan de bureaus diverse martelwerktuigen. Het is geen geheim<br />
dat in Turkije hedentendage nog steeds marteling plaatsvindt. Het<br />
Turkse rechtssyteem beschermt mensen die martelingen uitvoeren, niet<br />
andersom. Volgens art. 15 van de Anti-terreur Wet mogen ambtenaren<br />
die beschuldigd worden van marteling pas worden gearresteerd nadat ze<br />
veroordeeld zijn. Ze mogen niet worden ontslagen en als ze terechtstaan<br />
krijgen ze (maximaal) drie advocaten toegewezen die door de overheid<br />
worden betaald.<br />
De rechtbanken<br />
In het tijdschrift Eromaney (november 1994) wordt het volgende beeld<br />
van het Turkse strafrechtelijke bedrijf gegeven: ‘Het rechtssysteem van<br />
Turkije is ouderwets en werkt traag. De rechtbanken zijn gehuisvest in<br />
foeilelijke betonnen gebouwen met kleine, slechtverlichte en stinkende<br />
kamers en ze worden bemand door slechtbetaalde rechters, aanklagers<br />
en beambten, die voortzwoegen achter antieke typemachines. Rechters<br />
en officieren van justitie zijn formeel ambtenaren en zij kunnen volkomen<br />
gestuurd worden door wie er op dat moment de macht bezit in Ankara.’<br />
Processen, ook civiele processen, kunnen jaren duren. Er is een<br />
tekort aan personeel, terwijl de justitiele bureaucratie traag werkt.<br />
Dat is de praktijk. Op papier zien de rechtbanken er heel wat volmaakter<br />
uit. In strafzaken wordt de eerste lijnsrechtspraak door vier soort
Change language