You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Justitiële verkenningen, jrg. 26, nr. 8, 2000 82<br />
strafrecht bracht de duur van het voorarrest in het gebied Zuidoost-<br />
Anatolië terug van tien tot zeven dagen en zorgde voor een juridische<br />
herziening van de opsluiting na vier dagen. De nieuwe wetgeving wijzigde<br />
tevens de grenzen waarbinnen opsluiting zonder juridische supervisie<br />
mag plaatsvinden, of dit nu geldt binnen of buiten een gebied waar<br />
de noodtoestand is afgekondigd: 48 uur voor één of twee aangeklaagde<br />
personen en vier dagen voor drie of meer aangeklaagde personen. Echter,<br />
deze periode van vier dagen mag door de rechter binnen een gebied<br />
waar de noodtoestand is afgekondigd tot zeven dagen en nogmaals van<br />
zeven tot tien dagen worden verlengd.<br />
De hoofdaanklager in een stad in het zuidoosten verklaarde dat de<br />
rechter, bij het besluit om de duur van het voorarrest te verlengen, het<br />
aantal personen, de aard en het aantal misdaden in kwestie, en de moeilijkheid<br />
van het vergaren van bewijsmateriaal in overweging neemt. Door<br />
toepassing van deze basiscriteria worden deze beslissingen per zaak opnieuw<br />
bekeken. In de praktijk wordt een verlenging routinematig toegekend.<br />
Politie en gendarmerie kunnen het verzoek indienen de duur van<br />
het voorarrest van een gevangene te verlengen indien zij meer tijd nodig<br />
hebben om het onderzoek af te ronden. De hoofdaanklager zorgt er normaal<br />
gesproken voor dat dit verzoek aan de rechter wordt voorgelegd. De<br />
rechter laat de verdachte normaliter niet voorkomen tijdens de overweging<br />
van zo’n verzoek.<br />
Tussen 1991 en 1995 heeft de politie regelmatig arrestaties gepostdateerd<br />
teneinde de verdachte langer in voorarrest te kunnen houden. Dit<br />
schijnt tegenwoordig minder vaak voor te komen, al is deze praktijk nog<br />
niet in zijn geheel verdwenen.<br />
Een andere methode voor het omzeilen van de wettelijke beperkingen<br />
is het tenlasteleggen van aanvullende beschuldigingen. Een moeder vertelde<br />
de delegatie het volgende verhaal: ‘Ze kwamen ’s nachts terwijl<br />
mijn dochter lag te slapen. Ze maakten ons wakker en namen haar mee<br />
voor verhoor. Ze is nooit meer teruggekomen. Aanvankelijk werd ze beschuldigd<br />
van aansporen tot geweld in de Gazi-zaak. Later werd ze ervan<br />
beschuldigd een terrorist te zijn. Nadat ze hadden ontdekt dat ze niet<br />
schuldig was aan enige criminele activiteit, kwamen ze met een andere<br />
beschuldiging op de proppen. Als de ene beschuldiging geen stand<br />
houdt, verzinnen ze gewoon een andere.’<br />
In zo’n geval wordt de technische grens van opsluiting wel bewaakt,<br />
maar wordt totaal voorbijgegaan aan de reden ervoor. Familieleden en<br />
de advocaat van de verdachte hebben, dankzij de geheimzinnige omstandigheden<br />
waarmee de arrestatie en de opsluiting zijn omringd, geen<br />
enkele mogelijkheid om de lokatie of de duur van de opsluiting te verifiëren.<br />
Volgens de Oktoberwet heeft de politie het recht geen informatie te<br />
geven over de lokatie van de gevangene of over het feit of er überhaupt<br />
sprake is van opsluiting. Advocaten en familieleden kunnen hiertoe een<br />
verzoek indienen bij de aanklager, maar het is zeer wel mogelijk dat hij,<br />
mits hij zelf geen bevel tot aanhouding heeft gegeven, niet over informa-
Change language