Overgang van de milieuvergunning

Het nalevingsgedrag van de aanvrager van een vergunning voor een inrichting voor
de verwerking of bewerking van afvalstoffen kan naar het oordeel van de Afdeling
een rol spelen bij de beoordeling of de aanvraag voldoet aan het
doelmatigheidscriterium. Voor dit standpunt vindt de Afdeling steun in de
omstandigheid dat in artikel 8.20 lid 2 Wm, zoals dat luidde ten tijde van het nemen
van het bestreden besluit, is bepaald dat een vergunning die betrekking heeft op een
afvalverwerkingsbedrijf slechts geldt voor degene aan wie zij is verleend.” De
Afdeling noemt de wetsgeschiedenis waaruit blijkt dat een van de redenen voor het
opnemen van dit artikellid is geweest de beoordeling van de betrouwbaarheid van de
persoon die een vergunning aanvraagt en dat het persoonsgebonden karakter van de
vergunning die ingevolge artikel 8.20 lid 2 (oud) Wm werd verleend, samenhangt met
de noodzaak te kunnen letten op de continuïteit van de onderneming, die mede wordt
bepaald door de betrouwbaarheid van de exploitant. De Afdeling concludeert
vervolgens “dat de betrouwbaarheid van de ondernemer, zoals die onder meer blijkt
uit het handhavingsverleden, een rol kan spelen bij de beoordeling van de
doelmatigheid.”
De Afdeling motiveert haar standpunt door vrij uitvoerig te wijzen op de regeling van artikel
8.20 lid 2 (oud) en de redenen waarom dit artikellid destijds is opgenomen in de Wm. Zij
wijst er ook op dat dit artikellid nog gold ten tijde van het nemen van het bestreden besluit.
Op 1 januari 1998 71 is het komen te vervallen en sedertdien zijn de voor
afvalstoffeninrichtingen geldende vergunningen (ook de vóór 1 januari 1998 verleende)
zaaksgebonden en dus voor overgang vatbaar. Een belangrijke vraag is of ook onder de
huidige regeling het nalevingsverleden van een aanvrager een rol kan spelen bij de
beoordeling van de vergunningaanvraag. Naar onze mening kan dat. De redenering van de
Afdeling is dat uit de toelichting op artikel 8.20 lid 2 (oud) kan worden afgeleid dat de
wetgever ervan uitgaat dat in het kader van de doelmatigheidstoetsing de betrouwbaarheid
van de vergunningaanvrager een rol speelt en dat dit ook geldt los van het persoonsgebonden
karakter van de desbetreffende vergunning. Een andere conclusie is op grond van het
wettelijk stelsel naar onze mening niet mogelijk. Immers, een vergunningaanvraag dient te
worden beoordeeld aan de hand van (onder meer) de algemene weigeringsgrond
‘bescherming van het milieu’ van artikel 8.10 Wm, waarbij als sprake is van een inrichting
voor de verwijdering van afvalstoffen, ingevolge artikel 1.1 lid 2 jo. lid 1 de doelmatigheid
van de verwijdering moet worden beoordeeld door onder nadere te letten op de continuïteit
ervan. Voor zover de Afdeling dan ook zou suggereren dat het voor haar oordeel van belang
is geweest dat artikel 8.20 lid 2 (oud) nog gold ten tijde van het bestreden besluit, is dat ten
onrechte. 72
4.3.2 Bevindingen
Bij de beslissing om al dan niet een vergunning voor een afvalstoffeninrichting te verlenen,
kan een persoonsgebonden element, namelijk de betrouwbaarheid van de exploitant, een rol
spelen. Uit de besproken uitspraak volgt immers dat deze betrouwbaarheid, die onder meer
blijkt uit het nalevingsgedrag, een aspect is dat via de doelmatigheidstoetsing tot het belang
van ‘de bescherming van het milieu’ mag worden gerekend.
71 Stb. 1997, 533.
72 Zie aldus ook R. Uylenburg en G.T.J.M. Jurgens in hun annotaties bij deze uitspraak. Zie ook o.a. Ch.
Backes, Th. G. Drupsteen, P.C. Gilhuis, N.S.J. Koeman, Milieurecht, Deventer 2001, p. 170.
39